Με αφορμή το κλείσιμο του στούντιο Piranha Bytes, τα σημερινά λίγα λογια θα μιλήσουν για τα eurojank. Σκοπός του άρθρου είναι να δείξει την αξία των eurojank και πως το κλείσιμο τέτοιων στούντιο θα κάνει κακό στο gaming. Όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, τα eurojank παιχνίδια έχουν να προσφέρουν. Μπορεί όχι στον τομέα “αψεγάδιαστη παραγωγή”, αλλά σίγουρα στον τομέα “φιλοδοξία και ιδέες”.
Τι είναι τα Eurojank;
Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς το eurojank. Ο γενικός ορισμός θέλει να είναι παιχνίδια τα οποία έχουν αναπτυχθεί στην Ευρώπη (άρα όχι Ιάπωνες, όχι Αμερικάνοι), τα οποία έχουν δύο χαρακτηριστικά κυρίως. Το πρώτο είναι οι φιλοδοξίες και τα πράγματα που επιχειρούν. Το δεύτερο είναι η κακή τους τεχνική ποιότητα, το γενικότερο jankiness, περισσότερο με την μορφή glitches και γενικότερου κακού χειρισμού. Ξέρετε. Από αυτά που πατάς το κουμπί και αντιδρά πέντε μέρες μετά ή έχει collision detection προβλήματα και μερικές φορές πέφτετε από τον χάρτη.
Ο ορισμός είναι πολύ γενικός, για αυτό και στην λίστα με eurojank παιχνίδια υπάρχουν τίτλοι που για μένα δεν είναι. Για παράδειγμα, το πρώτο Mafia ή το πρώτο Witcher θεωρούνται eurojank, παρόλο που είναι αξιόλογα και καθόλου janky παιχνίδια. Όμως, παρόλο που είναι δύσκολο να ορίσει κανείς με ακρίβεια τον όρο eurojank, υπάρχουν πολλά παιχνίδια και studio που ενσαρκώνουν πλήρως την έννοια.
Piranha Bytes
Οι βασιλιάδες του eurojank.
Αντικειμενικά η Piranha Bytes έχει μεγάλη ιστορία, με οχτώ παιχνίδια και πάνω από είκοσι χρόνια εμπειρίας. Η αλήθεια είναι πως έχω προσωπική εμπειρία με το στούντιο καθώς έχω παίξει τα μισά τους παιχνίδια, το Gothic 2 και 3, όπως επίσης το Risen 1 και 2. Σε όλα τα παιχνίδια τους εφαρμόζουν το ίδιο σκεπτικό και την ίδια φόρμουλα, με μικρές διαφοροποιήσεις, που δείχνουν την εξέλιξη του στούντιο. Κλασικά RPG, τα οποία βρίσκονται σε έναν μικρό ή μεγάλο open world, με τον ανώνυμο παίχτη να καλείται να διαλέξει ένα από τα factions του παιχνιδιού και αφενός να εξερευνήσει τον κόσμο και αφετέρου να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας.
Για μια ομάδα των 30, τα παιχνίδια, με τις επιλογές και το open-world RPG είναι φιλόδοξο. Αλλά μιλάμε για 30 άτομα και το ημερολόγιο δείχνει 2006, επομένως τα προβλήματα είναι πολλά. Οι αντίπαλοι είναι απαίσια σχεδιασμένοι, οι μάχες είναι δέκα ρίχνω μια πετυχαίνω, τα quests είναι φουλ σπασμένα, με quest αντικείμενα να μην εμφανίζονται ποτέ. Τα γραφικά, οκ ποτέ δεν ήταν το δυνατό τους σημείο. Σε επόμενο άρθρο για γίνω ακόμη πιο συγκεκριμένος, αλλά το σημαντικό για τους Piranha είναι πως ήταν τίμιοι, προσπαθούσαν, αλλά θαύματα δεν έκαναν.
Spiders
Η επόμενοι αγαπημένοι eurojankάδες. Όπως και οι piranha, είναι μικρό στούντιο, αλλά αυτοί είχαν περισσότερη επιτυχία. Είχα παίξει τα πρώτα τους παιχνίδια, Gray Matter και Faery και μπορώ να πω πως μου άρεσαν. Είχαν ενδιαφέρουσες ιστορίες, με καλό narrative, παρόλο που στον τομέα των γραφικών και του gameplay ήταν πάντα πατάτες με κρέας, το bare minimum.
Σε αντίθεση με τους Piranha, που ήταν “αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε”, οι spiders δοκίμασαν τα πάντα όλα. Από point and click (Gray Matter) μέχρι action rpg (Faery) και από κλασικό sci-fi (Technomancer) σε fantasy (Greedfall) και steampunk soulslike (Steel Rising). Πάλι, θέλει μεγάλη φιλοδοξία για να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό κάθε φορά. Αλλά έλα που τα παιχνίδια έχουν έχουν τεράστια προβλήματα στο design. Ειδικά το Greedfall, θυμάμαι πόσο με είχε γονατίσει και πως με βαριά καρδιά είχα βάλει recomendation στο Steam. Για το Steel Rising, ένα σας λέω. Ήταν το πρώτο μου refund ever. ΤΟΣΟ unplayable ήταν.
4Α
Οι δημιουργοί του Metro και του S.T.A.L.K.E.R δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Στο πεδίο του FPS αυτή τη φορά, οι 4Α την έχουν καλύτερα από όλους τους προηγούμενους. Τα παιχνίδια Metro, μπορεί να μην είναι Destiny σε θέμα gunplay, αλλά κάνουν την δουλειά. Ίσως είναι οι μοναδικοί, στους οποίους το jankiness βοηθάει στο immersion. Δεδομένου πως τα παιχνίδια Metro λαμβάνουν χώρα στην Μοσχα μετά την πυρηνική καταστροφή (σαν Fallout: Moscow), νιώθεις πως και το ίδιο το παιχνίδι είναι σαν τα όπλα. Κολλημένα με ζελοτέιπ και εξαιρετικά αναξιόπιστα.
Don’t Nod
Τελευταίο παράδειγμα, ένα στούντιο που ακροβατεί μεταξύ του AA του indie και του Eurojank. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν. Το Life is Strange θα ήταν ένα τίμιο ΑΑ παιχνίδι – (αν και όχι με την έννοια του Hellblade ή του Plague Tale). Το Jusant από την άλλη έχει φουλ indie vibes. Και στην μέση κάθονται το Remember When με το Vampyr που ναι μεν, έχουν ενδιαφέρον και φιλοδοξία, όμως το jankiness είναι εκεί και δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Γιατί είναι σημαντικά τα Eurojank
Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Αν ήθελα να παρομοιάσω τα Eurojank, θα τα παρομοίαζα με έναν μέτριο μαθητή του 15. Δεν είναι το αστέρι της τάξης, αλλά είναι τίμια, προσπαθούν και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ναι, πολλές φορές παίρνουν χαμηλό βαθμό, αλλά ξέρεις πως what you see is what you get. Δεν σε ξεγελάνε με ψεύτικα τρέιλερ, ούτε με preorders. Είναι τίμια και δεν έχουν ούτε microtransactions, ούτε έχουν live service, ούτε πουλάνε horse armor. Δεν είναι free to play-pay to win για να σε στραγγίζουν. Έχουν αδυναμίες, bugs και glitches, αλλά ρε φίλε σε σέβονται. Το βλέπεις πως το παιχνίδι κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, με τους πόρους που έχει. Όταν έχεις 30 υπαλλήλους, είναι λογικό το παιχνίδι σου να έχει θέματα. Όταν είσαι Bethesda, δεν έχεις δικαιολογία.
Και χωρίς αυτά τα παιχνίδια, όπως και χωρίς τα indies ή χωρίς τα ΑΑ, το gaming φτωχαίνει. Γίνεται έρμαιο στις σύχρονες τακτικές του gaming, που ζημιώνουν τον παίχτη. Κατακλυζόμαστε ολοένα και περισσότερο από μισοτελειωμένα Live Service παιχνίδια από εταιρείες κολοσσούς. Σε μια βιομηχανία, όπου η απληστία των εταιρειών γίνεται ολοένα και πιο αχόρταγη, τα eurojank κρατούσαν μια ισορροπία τιμιότητας.
Και σιγά σιγά την χάνουμε κι αυτή.
