Υπήρχε μια εποχή που η Ubisoft τα είχε κάνει όλα σωστά. Μεταξύ 2010 και 2013, κάρβουνο έπιανε και χρυσάφι γινόταν. Ήταν η χρυσή εποχή των Assassin’s Creed, των Tom Clancy παιχνιδιών και ενός ακόμη παιχνιδιού που έμελλε να σφραγίσει μια ακόμη σειρά της Ubi. To 2012, η Ubi βγάζει το Far Cry 3.
Τι έκανε σωστά το Far Cry 3;
Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται. Για αυτούς που δεν μιλάνε κινέζικα, σημαίνει πως είναι εύκολο να κάνεις κριτική, όταν ο άλλος είναι πεσμένος στο έδαφος. Τώρα ξέρουμε πως να κράζουμε τα Far Cry. Ξέρουμε πως είναι απλώς διαφορετικές εκδοχές του ίδιου παιχνιδιού, χωρίς καμία διάθεση για πρωτοτυπία. Αλλά το Far Cry 3 είχε αφήσει εποχή γιατί τα έκανε όλα και συνέφερε.
Ο Παρασκεvaas Vaas Vaas.
Το Far Cry 3 είχε το πιο σημαντικό πράγμα που έλειπε από το Far Cry 2. Ιστορία. Κανονική ιστορία, με χαρακτήρες, πλοκή, ανατροπές, ένταση, φόβο και πάθος. Είχε χαρακτήρες που σου έμεναν στην μνήμη. Και είχε έναν κακό που ήταν τόσο μνημειώδης, που μπήκε εξώφυλλο και ας μην ήταν καν ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΚΟΣ! Ο Vaas Montenegro έκλεψε την παράσταση με την παράνοια του, μια εποχή που η Ubisoft έβγαζε ποιοτικό πράμα. Το Far Cry εξέλιξε την ιστορία του, αλλά τρία παιχνίδια μετά, ακόμη δυσκολεύεται να δώσει ισάξια αφήγηση όπως είχε κάνει με το 3.
Far Cry Far Away
To Far Cry ως franchise ήταν πάντα μια από τις καλύτερες εναλλακτικές για πολλά παιχνίδια. Είναι FPS αλλά χωρίς να είναι μιλιταριστικό, όπως το Call of Duty. Έχει ανοιχτό κόσμο, έχει πραγματάκια να κάνεις, κάτι λίγο crafting, κάτι λίγα talent tree, έχει από όλα. Οι τοποθεσίες είναι μαγευτικές (εκτός από το 2). Σου δίνει την αίσθηση της μάχης, αλλά όχι αυτή την over the top δράση. Είναι ένα από τα πρώτα δείγματα του πόσο immersive μπορούνε να είναι τα systemic παιχνίδια. Σου άφηνε ελευθερίες και σε άφηνε να παίξεις όπως εσύ ήθελες. Μπορούσες να σπείρεις τον θάνατο ή μπορούσες να κινηθείς κρυφά, μπορούσες να επιλέξεις τους στόχους και πως θα προσεγγίσεις την κάθε κατάσταση.
Οκ, θα μου πείτε σιγά. Τα μισά παιχνίδια το κάνουν αυτό.
Το Far Cry 3 και η εποχή του
Το Far Cry 3 είχε την τύχη να βγει σε μια περίοδο που η Ubisoft δεν είχε κουράσει με το άρμεγμα της ίδιας φόρμουλας. Δεν είχαμε αηδιάσει με το ίδιο σκαρφάλωμα πύργων. Τα σημεία ενδιαφέροντος στον χάρτη δεν ήταν το ατέλειωτο κυνήγι του side content. Ο χάρτης ήταν μεγάλος, αλλά δεν ήταν το ατέλειωτο χάος που δεν παλεύεται ούτε με fast travel. Το 30-second loop ήταν ωραίο και σε έκανε να ξεχνάς πόσο επανλαμβανόμενο ήταν.
Γενικά το Far Cry 3 ήρθε σε ευνοϊκή εποχή για την Ubisoft. Ένα μεγάλο μέρος της κριτικής δεν υπήρχε τότε. Εννοείται πως αν το Far Cry 3 ερχόταν σήμερα θα είχε χειρότερη υποδοχή. Τότε όμως ήταν ένα αξιόλογο παιχνίδι, το οποίο είχε την τύχη να μην έχει όλα τα βαρίδια της Ubisoft που ήρθαν από το 2014 και μετά.
Γιατί στο Boomer Gamer
Γιατί έβαλα το Far Cry 3 και όχι το Far Cry 1 για παράδειγμα; Η απάντηση είναι πως το Far Cry 3 είχε περισσότερη απήχηση και το Far Cry το 1 δεν το έπαιξα. Αλλά όπως και να έχει, το Boomer Gamer έχει ως σκοπό να μας θυμίσει τις συνθήκες που επικρατούσαν κάποτε στο gaming. Και είναι αλήθεια πως το μοντέλο της Ubi κάποτε δούλευε και ήταν καλό και το ήθελαν οι gamers.
Και όχι μόνο της Ubi. Όταν το Starfield παίρνει μέτριες κριτικές επειδή είναι το Skyrim in Space, αυτό δείχνει πόσο προχώρησε ο κόσμος από τον σχεδιασμό του Skyrim. Τα άπειρα loading screens, με τα άπειρα bugs, με τους npc να σε κοιτάνε στα μάτια, και τον σιωπηλό πρωταγωνιστή, μπορεί να δούλευαν το 2011 αλλά όχι το 2024. Και θα είμαι ειλικρινής. Μερικές φορές μου λείπει εκείνος ο καιρός. Όχι επειδή δεν έχουμε άλλα 100 παιχνίδια με αυτόν το σχεδιασμό, αλλά μου λείπει ο καιρός που αυτός ο σχεδιασμός ήταν ακόμη φρέσκος και υποσχόμενος. Και δεν τον είχαμε φάει στην μάπα μέχρι αηδίας.
