Δεν μας έφταναν όλες οι υπόλοιπες στήλες, θέλαμε ακόμη μία. Τέλος πάντων είναι για καλό σκοπό. Σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη, στην οποία θα ασχολούμαστε με τα μικρά διαμαντάκια του gaming. Παιχνίδια μικρά, πολλές φορές άγνωστα, όχι απαραίτητα indie, που όμως κάνουν κάτι σωστά και το αναγνωρίζουμε. Πρώτο παιχνίδι και μικρό διαμαντάκι το προσωπικό αγαπημένο The Forgotten City
Πώς ξεκίνησε το The Forgotten City
To The Forgotten City ξεκίνησε σαν mod για το Skyrim από τρία άτομα. Ναι, τρία άτομα πήραν το creation engine, έγραψαν την δική τους ιστορία και την παρουσίασαν στο κοινό. Μετά από την τεράστια επιτυχία που είχε ως mod, οι devs τους αποφάσισαν να κάνουν το δικό τους στούντιο και να το βγάλουν σαν stand-alone παιχνίδι. Και όταν λέω devs, δεν εννοώ κανονικούς devs. Οι άνθρωποι είχαν κανονική δουλειά και αυτό το έκαναν στον ελεύθερό τους χρόνο.
Η Πλοκή
Η ιστορία του παιχνιδιού είναι με πέντε λέξεις αυτό: Groundhog Day στην Αρχαία Ρώμη. Με κάποιο μαγικό τρόπο μεταφέρεσαι σε ένα “χωριό” στην Αρχαία Ρώμη, όπου σου εξηγούν την κατάσταση. Κάποια στιγμή, κάπου στο χωριό θα γίνει κάτι που θα καταστρέψει τα πάντα. Εσύ πρέπει να μιλήσεις στους κατοίκους, να καταλάβεις ΤΙ θα γίνει, ΠΟΤΕ θα γίνει, ΠΟΥ θα γίνει και να το αποτρέψεις. Πριν περάσει η μέρα. Μην φοβάσαι όμως. Αν τα κάνεις θάλασσα, ένα ξόρκι θα σε οδηγήσει στην αρχή της μέρας και με την νέα γνώση μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις. Τι σας έλεγα; Groundhog Day στην Ρώμη
Οι χαρακτήρες
Δεδομένου πώς είσαι πρακτικά ένας ντετέκτιβ στην Ρώμη, η βασική δουλειά που έχεις να κάνεις είναι να ανακρίνεις τους υπόπτους. Άρα θες δυνατούς χαρακτήρες και διαλόγους με αντίκτυπο. Και τους έχεις.
Κάθε ήρωας έχει την δική του προσωπικότητα και κίνητρα. Κάποιοι είναι βοηθητικοί, κάποιοι προσπαθούν να σε εμποδίσουν, κάποιοι έχουν μυστικά που πρέπει να ανακαλύψεις. Βήμα βήμα, η ιστορία προχωράει και με την γνώση που αποκτάς κάθε φορά, μπορείς να αντιμετωπίσεις διαφορετικά την κατάσταση μέχρι να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το παιχνίδι είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να μην πέφτεις ποτέ σε αδιέξοδο αλλά ταυτόχρονα σου δίνει πλήρη ελευθερία και δεν σε κρατάει ποτέ από το χέρι.
Οι διάλογοι
Θα μου πείτε. Καλά, δεν βαριέσαι ξανά και ξανά τον ίδιο διάλογο; Πόσες φορές να πεις τα ίδια πράγματα; Δίκιο έχετε. Το παιχνίδι όμως σου λύνει το πρόβλημα με 4 τρόπους. Ναι, τέσσερις. Πρώτον οι διάλογοι είναι απολαυστικοί και δεν κουράζουν, χώρια που με κάθε στοιχειό που ξεκλειδώνετε, εμφανίζεται και μια νέα επιλογή. Δεύτερον, το ίδιο το παιχνίδι, σου δίνει την ευκαιρία να πας κατευθείαν στο ζουμί. Αν ξέρεις τι θες να πεις σε ένα χαρακτήρα, το λες κατευθείαν πλέον και τελειώνει η υπόθεση. Τρίτον, υπάρχει η επιλογή skip, για όσους πραγματικά βαριούνται τον διάλογο. Τέταρτον, μπορείτε υπάρχει ένας βοηθός στο παιχνίδι, ο οποίος μπορεί να λύσει τα προβλήματα για σας, όσο εσείς ασχολείστε με κάτι άλλο.
Το Gameplay του Forgotten City
Το gameplay είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι, γιατί έχει διττή φύση. Στη βάση του είναι ένα παιχνίδι μυστηρίου, όπου απλώς ρωτάς, ανακαλύπτεις στοιχεία και προχωράς στην ιστορία. Τέλειο. Από την άλλη έχει ένα σύστημα μάχης, το οποίο δεν είναι και το καλύτερο, ούτε και το χειρότερο. Τα παζλ είναι λίγα, σχετικά εύκολα και έχουν και ένα σύστημα hint (το οποίο μπορείς να απενεργοποιήσεις).
Με άλλα λόγια, το παιχνίδι δεν είναι κάτι αμάν πρωτοποριακό. Κάνει λίγα πράγματα, αλλά τα κάνει καλά. Όταν προσπαθεί να βάλει κι άλλους μηχανισμούς, το κάνει λίγο μέτρια, αλλά ποτέ κακά.
Γραφικά
3 άτομα το δούλεψαν το παιχνίδι και μην ξεχνάτε πως είχε πρωτογίνει στο Creation engine. Cut them some slack. Άλλωστε, αυτά τα παιχνίδια δεν ορίζονται από τα γραφικά τους, αλλά από τον τρόπο που παίζουν. Θα μπορούσε να ήταν πίξελ αρτ και πάλι να έβγαζε την ίδια μαγεία που βγάζει και τώρα.
Forgotten City Διαμαντάκι
Πέρα από την μικρή ομάδα και το χαμηλό κόστος παραγωγής, το παιχνίδι έχει φουλ ψυχή και φουλ αφοσίωση στη δημιουργία του. Το γεγονός πως πήραν Έλληνα ηθοποιό για να κάνει voice over τον Έλληνα στο παιχνίδι, τα λέει όλα. Το βλέπεις σε κάθε σημείο, πως υπάρχει αγάπη για αυτό το παιχνίδι, πώς κάποιος παθιάστηκε και το έβγαλε και μαγκιά του.
Αλλά κυρίως είναι διαμαντάκι για το τέλος του, και το aftertaste που αφήνει. Μετά από τόσα reset, μετά από τόσους διαλόγους, μετά από τόση αλληλεπίδραση με την ιστορία, θα νιώσετε μια σύνδεση με τους χαρακτήρες. Το παιχνίδι έχει πολλά τέλη, αλλά το “κανονικό” τέλος είναι αφενός ένα τεράστιο plot twist, αφετέρου θα σας κάνει να νιώσετε μια αγαλίαση στην καρδιά, αφού κάθε χαρακτήρας – ΚΑΘΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ – παίρνει το closure που το αξίζει. Must play.
