Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο. Και όχι με την καλή και την προτιθέμενη έννοια. Αυτό που μας είπαν είναι πως το Callisto Protocol θα ήταν ο πνευματικός διάδοχος του Dead Space. Δεν μας είπαν πως εννοούσαν του Dead Space 3, ένα παιχνίδι που ήδη έχει μπει στο Hate the Game 7. Το παιχνίδι δεν είναι αίσχος, αλλά είναι λες και το έχει φτιάξει πρωτάρης. Δεν έχει ιδέα τι φτιάχνει, δεν έχει ακούσει τίποτα για σχεδιασμό παιχνιδιού και σίγουρα δεν το πέρασαν από qa testing. To Callisto Protocol δεν κάνει ούτε για να γυαλίσει τα παπούτσια των Dead Space.
Καμία αίσθηση του genre
Το Callisto Protocol προσπαθεί να είναι ένα survival horror game. Πρακτικά θέλει να είναι ένα Dead Space που το Dead Space ήθελε να είναι Resident Evil. Οκ, κανένα πρόβλημα. Αλλά το παιχνίδι μοιάζει να αγνοεί βασικούς κανόνες του είδους.
Η μάχη του Callisto Protocol δεν ταιριάζει στο genre
Κανόνας πρώτος: Λίγοι εχθροί και καλοί. Στα survival horror, θες λίγους εχθρούς. Εφόσον δίνεις λίγα πυρομαχικά κι ο παίχτης είναι αδύναμος, πρέπει και οι εχθροί να είναι λίγοι. Στο Dead Space δεν είχες πολλούς εχθρούς να σκοτώσεις, αλλά κάθε βολή μετρούσε. Το ίδιο και στο Resident Evil. Εδώ το παιχνίδι σου πετά 6-7 εχθρούς και όλοι έρχονται κατά πάνω σου. Ούτε προτεραιότητες, ούτε στρατηγική, ούτε τίποτα. Survival horror με μάχη “γιούργια στα παλιούρια” πρώτη φορά βλέπω.
Σε αυτό βάλε και το animation lock και την απουσία animation cancelling. Τα πάντα στο Callisto Protocol έχουν animation lock χωρίς animation cancelling. Οκ, τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει πως επειδή η μάχη είναι action oriented, ποτέ δεν μπορείς να έχεις φουλ έλεγχο του παίχτη και της μάχης. Δεν μπορείς π.χ να γιατρευτείς εν μέσω μάχης, γιατί το healing έχει animation και μέχρι να τελειώσει σε έχουν σκοτώσει. Ούτε μπορείς να κάνεις reload. Δεν μπορείς να αλλάξεις όπλα ή μπορείς να προστατεύεις από τους εχθρούς που βρίσκονται πίσω σου. Και τονίζω έχεις μισή ντουζίνα κακούς ανά δεύτερη μάχη. Το παιχνίδι σε γονατίζει.
Οι εχθροί είναι φουλ σπαστικοί.
Οι εχθροί του Callisto Protocol είναι οι πιο not-fun-to-play εχθροί που έχω δει. Προχωρούσα στο επίπεδο και έκανα facepalm κάθε φορά που το παιχνίδι μου πετούσε εχθρό. Χίλιες φορές να ήταν walking simulator, καλύτερο θα ήταν. Τέλος πάντων. Αρχικά οι εχθροί μεταλλάσσονται. Αν δεν τους σκοτώσεις αρκετά γρήγορα, γίνονται μεταλλαγμένοι και δυνατότεροι. Επομένως, δεν φτάνουν όλα τα παραπάνω, τώρα πρέπει να παλέψεις και τον χρόνο. Αντί την αργή αλλά στρατηγική μάχη των survival horror, τώρα πρέπει να πυροβολάς σαν μανιακός, γιατί αν προλάβουν και μεταλλαχθούν, την έβαψες.
Κάτι άλλοι είναι αδύνατον να τους πολεμήσεις. Εκεί που περπατάς, απλώς σου πετά ένα jump-scare και μετά έχεις ένα QTE για να ξεφύγεις. Οι χειρότεροι βέβαια είναι οι stealth. Το παιχνίδι έχει ένα τεράστιο sequence με stealth, όπου τα τέρατα δεν σε βλέπουν αλλά σε ακούν. Δεν μπορείς να τα προσπεράσεις γιατί είναι 6-7 σε κάθε δωμάτιο. Μπορείς να τα σκοτώσεις με stealth. Σκοτώνεις το 1, σκοτώνεις το 2, στο τρία κάτι πάει λάθος και σε καταλαβαίνει. Όλο το επίπεδο γίνεται alert και σε κυνηγάνε λες και παίζεις στο Left 4 Dead. Όλα αυτά σε survival horror.
Παντελής απουσία puzzle και exploration.
To παιχνίδι είναι πιο linear πεθαίνεις. Δεν έχει exploration, δεν έχει παζλ, δεν έχει να πας πίσω και να ξεκλειδώσεις νέες περιοχές. Όλα είναι από το Α στο Β, κι απλώς όλα πάνε στραβά και καταλήγεις να πηγαίνεις από Λευκωσία Λάρνακα, μέσω Πάφου.
Σπασμένη οικονομία
Αυτό το λέω από κάθε πιθανή έννοια. Για παράδειγμα, οι αναβαθμίσεις του παιχνιδιού κοστίζουν πάρα πολύ. Είναι πρακτικά αδύνατον να πας πάνω από 1-2 αναβαθμίσεις. Τα consumables που μπορείς να αγοράσεις είναι απλησίαστα και κοστίζουν σχεδόν όσο και μια αναβάθμιση. Σε αυτά προσθέστε το σπασμένο loot system που έχει την εξής ιδιαιτερότητα. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού θα ξεκλειδώσετε όπλα, όχι πολλά, 3-4 μόνο. Μαζί ξεκλειδώνετε και τα πυρομαχικά. Έτσι εκεί που βρίσκατε healing item κάθε δεύτερο create, τώρα βρίσκετε κάθε όγδοο, γιατί το παιχνίδι προσθέτει επιλογές στο loot και άρα μειώνει την πιθανότητα να έχει κάτι καλό.
Το Callisto Protocol δεν έχει ιστορία.
Έχει κάτι σαν ιστορία, αλλά όχι ακριβώς. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο χαρακτήρας σου, γιατί είναι εκεί που είναι, ποιοι είναι οι άλλοι χαρακτήρες, ποιος είναι ο στόχος, τι συμβαίνει και γενικότερα δεν σε νοιάζει τίποτα. Κανένας δεν έχει backstory, κανένας δεν έχει διάλογο, και σκηνές με ενδιαφέρον είναι ελάχιστες. Το 90% του παιχνιδιού είναι, πάμε εκεί, θέλουμε το Α για να πάμε εκεί, ας πάμε στο Β για να πάρουμε το Α και να πάμε εκεί που θέλουμε. Το παιχνίδι είναι κυριολεκτικά σε ράγες. Και δεν έχει καν αρκετό ενδιαφέρον για να τις ακολουθήσεις.
Τεχνικά άλυτα προβλήματα
Δεν είναι πως το παιχνίδι είναι χάλια. Τα περισσότερα από τα αρχικά προβλήματα έχουν λυθεί, αλλά κάποια θα παραμένουν. Το παιχνίδι είναι ένα γραφικό powerhouse, αλλά όταν σου πετάει τόσο έντονες μάχες, με πλήθος τεράτων, γονατίζει. Σκέψου να έχεις να παίζεις 6 διαφορετικά animation ταυτόχρονα – το παιχνίδι θα ρίξει frames και θα κάνει stutter. O ήχος είναι καλός, μέχρι να αρχίζεις να σκοτώνεις τέρατα. Ο ήχος θα τα παίξει, μιας και το σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί τόσα πολλά input ταυτόχρονα.
Του Callisto Protocol τα εννιάμερα
Το μεγαλύτερο σφάλμα είναι πως το gameplay και τα encounters δεν ταιριάζουν ποτέ μεταξύ τους. Έχει ωραίες ιδέες και ωραία animation. Την ίδια ώρα σε πετάει σε καταστάσεις που αυτές ιδέες δεν δουλεύουν και τα animation σε χαντακώνουν. Έχει ωραίο melee combat, αλλά όταν είσαι 1v6 τι να το κάνεις; Διαθέτει καλό stealth, αλλά όταν ένα λάθος ξεσηκώνει ένα στρατό, πώς το αντιμετωπίζεις; Έχει action μάχη, αλλά δεν μπορείς να κάνεις reload ή heal από τα animation locks. Σου δίνει 5 διαφορετικά είδη ammo, αλλά μια στο τόσο να σου δώσει healing item. Προσπαθείς να παίξεις προσεκτικά, αλλά όταν οι εχθροί κάνουν mutate, τότε είναι απλώς button smashing.
Εν κατακλείδι το παιχνίδι είναι ένα survival horror gameplay, αλλά με σχεδιασμό που δεν ταιριάζει στο gameplay. Για αυτό κι από ένα σημείο και μετά σταματά να είναι ενδιαφέρον και γίνεται απλώς βαρετό και κουραστικό.
