My old enemy. Spiders developers. Όπως είχα γράψει και στο άρθρο για τα eurojank με την spiders έχω λίγο μια σχέση πάθους-μίσους. Αφενός εκτιμώ πάρα πολύ αυτό που κάνουν και ορισμένες φορές θαυμάζω την φιλοδοξία τους. Ωραίες ιστορίες και ενδιαφέρουσες ιδέες, απλώς λίγο αδύναμο gameplay. Στο ίδιο άρθρο είχα αναφέρει πως πέρασα των παθών μου το αυγοτάραχο μέχρι να τελειώσω το Greedfall, κι εφόσον το sequel είναι στον ορίζοντα, σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να καταπιαστώ με αυτό στο Hate the Game
Τι είναι το Greedfall
Με μία φράση είναι o φτωχός ξάδερφος του DragonAge. Αλλά πολύ φτωχός όμως. Είναι ένα action RPG, το οποίο κάνει λίγα πράγματα και σχεδόν κανένα σωστά. Τίμιο μεν, αλλά εξαιρετικά αδύναμο.
Η ιστορία είναι σχετικά απλή. Πανώλη θερίζει το βασίλειο και εσύ μαζί με την κομπανία σου πηγαίνεις σε ένα μακρινό νησί να βρεις θεραπεία. Στο νησί θα συμμαχήσεις με ένα από τα τρία factions, τους θρησκόλεπτους Theleme, τους επιστήμονες Bridge Alliance ή τους χίπηδες ιθαγενείς. Η ιστορία ξετυλίγεται, αλλά ούτε plot twists υπάρχουν, ούτε τίποτα. Οι διάλογοι είναι ΒΑΡΕΤΟΙ και μοιάζουν σαν διαλόγους σε homescapes παιχνίδι. Ένα hint φιλοσοφικότητας υπάρχει, καθώς πού και πού θίγονται θέματα θρησκείας, φύσης και βιομηχανοποίησης, αλλά “Χορεύοντας με τους Λύκους” δεν είναι.
Gameplay
Την κακή και μέτρια ιστορία θα μπορούσε να την σώσει ένα καλό και συμπαγές gameplay. Δεν περιμέναμε τίποτα συνταρακτικό, αλλά κάτι που να κουβαλήσει το παιχνίδι, λίγο παραπάνω. Μπα. Τίποτα. Μηδέν. Νάδα. Ζέρο.
Το πρώτο πρόβλημα είναι στον κόσμο και τον τρόπο που μετακινείσαι. Αφενός, όλα μοιάζουν τα ίδια και όλα είναι ίδια. Δεν κάνω πλάκα, τα περιβάλλοντα είναι copy paste, ειδικά τα interiors που μοιάζει μια ολόκληρη πόλη, ένας ολόκληρος κόσμος να έχει μόνο τρία αρχιτεκτονικά σχέδια, ένα για ταβέρνα, ένα για στρατώνα και ένα για κυβερνείο. Τέσπα. Αφετέρου εξαιρετικά δύσκολο να μετακινείσαι στον κόσμο, γιατί δεν είναι open-world, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να ακολουθείς τον διάδρομο. Οι devs έβαλαν 4 διαφορετικά fast travel και πάλι δεν είναι αρκετά.
Η μάχη ειναι ένα κεφάλαιο από μόνη της. Θεωρητικά είναι μια επιλογή από σπαθί, πιστόλι και μαγεία. Πρακτικά όλα πάνε λάθος. Το πιστόλι θέλει πυρομαχικά, και η μαγεία θέλει mana. Αυτό σημαίνει πως μέσα σε εφτά δευτερόλεπτα και η μαγεία και το πιστόλι θα είναι άχρηστα. Το παιχνίδι σε αναγκάζει βίαια να ακολουθήσεις και να επενδύσεις στο melee. Το ίδιο ισχύει και στο talent tree. Όλα τα spells που ξεκλειδώνεις είναι 4: δύο time-stop, ένα heal και ένα για mana. Κάτι που αναιρεί το όλο concept του rpg, επειδή ο ορισμός του rpg είναι να παίξεις τον ρόλο σου όπως θες!
Greedfall: Spiders’ Greed&Fall
Επομένως έχεις μια χάλια ιστορία, που δεν θα σποιλάρω. Έχεις έναν κουτσουρεμένο κόσμο. Έχεις ένα σύστημα μάχης που δεν είναι ούτε σύστημα, ούτε μάχη. Το μόνο που έχεις είναι έναν developer που τουλάχιστον κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Όμως δύσκολα μπορείς να βγάλεις σοβαρό παιχνίδι χωρίς σοβαρή παραγωγή από πίσω. Οι διάλογοι mobile-game, η ρηχή μάχη και ο κόσμος που είναι απλώς windowdressing, είναι οκ όταν έχεις μικρές παραγωγές, αλλά η Spiders πήγε με το Greedfall να κάνει την υπέρβαση.
Κατά την γνώμη μου, η Spiders πήγε να κάνει πολλά. Ένα open-world rpg είναι μεγάλο εγχείρημα και θέλει καλό direction. Αν πήγαινε με κάτι πιο βατό, ίσως ένα πιο μικρό παιχνίδι, να τα πήγαινε καλύτερα. Το A Plague Tale έπιασε με την Asobo, το Hellblade έπιασε με την Ninja Theory και η Ember Lab τα πήγε εξαιρετικά με την Kena. Θα μπορούσε και η Spiders να βρίσκεται εκεί, αλλά πού.
Επίλογος
Με το Steel Rising να παίρνει μέτριες κριτικές, η Spiders επιστρέφει με το Greedfall 2. Οι πιο αισιόδοξοι πιστεύουν πως η εταιρεία έμαθε από τα λάθη της και θα προσφέρει μια εξαιρετική συνέχεια. Οι απαισιόδοξοι πιστεύουν πως θα είναι μια από τα ίδια, με διαφορετικό περιτύλιγμα. Προσωπικά είμαι κάπου στη μέση. Δεν πιστεύω πως θα δούμε θαύματα. Το παιχνίδι θα πατήσει πάνω στο προηγούμενο και θα αποτύχει στα βασικά σημεία. Μακάρι να βγω λάθος. Το Greedfall είναι ένα παιχνίδι που μισώ, αλλά που δεν χαίρομαι να το μισώ. Ακόμη και το μίσος βγάζει αυτή την περιρέουσα μιζέρια, που νιώθει κανείς όταν παίζει Greedfall.
Την αίσθηση πως “ως εκεί πήγαινε το παιχνίδι. Τόσο ήτανε. Έκανε ο,τι καλύτερο μπορούσε. Απλώς ήταν μέτριο έως κακό”.
