To Deathloop είναι μια πονεμένη ιστορία. Το αγόρασα με την ελπίδα πως θα ήταν κάτι φοβερό. Ο κόσμος είχε τρελαθεί, κέρδισε και game of the year. To έφτιαξε η Arkane Lyon, που είχε δώσει τα φοβερά Dishonored. Είχα κάθε λόγο για να το αγαπήσω. Όμως κάτι μέσα μου έλεγε πως αυτό δεν ήταν παιχνίδι για μένα και πως θα το μετάνιωνα πικρά. Και το μετάνιωσα. Το παιχνίδι είναι απαίσιο και πραγματικά απορώ πώς κατάφερε να ξεγελάσει κόσμο.
Τώρα θα μου πείτε, εδώ ξεγέλασε το Nier: Automata, το Deathloop σε χάλασε;
Το Loop του Deathloop
Το γενικό conept πάει ως εξής: Είσαι ο Colt και η αντίπαλός σου λέγεται Juliana. Στόχος σου είναι να σκοτώσεις 8 άτομα μέσα μια μέρα. Η μέρα επαναλαμβάνεται, εσύ συλλέγεις πληροφορίες και αν τα καταφέρεις, σπας το loop. Αυτό. Δεν έχει κάτι άλλο και δεν σε ενδιαφέρει και κάτι άλλο. Δεν έχει ιστορία, δεν έχει πλοκή, δεν έχει τίποτα. Κι άλλα παιχνίδια παίξανε με το timeloop (π.χ το αριστουργηματικό Forgotten City), αλλά το Deathloop δεν κάνει καν τον κόπο να προσφέρει κάτι ουσιώδες. Όλη η ιστορία εξαντλείται είτε στο premise, είτε στο environmental storytelling. Δεν έχει ούτε χαρακτήρες, ούτε πλοκή, όπως το Dishonored.
Μενού παντού και ντου
Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα παιχνίδι να βασίζεται στα menu. Δεν κάνω πλάκα. Το μενού του παιχνιδιού είναι ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ από το ίδιο παιχνίδι. Ακριβώς επειδή καλείσαι να μαζέψεις πληροφορίες, το παιχνίδι σου τα πετάει όλα στο μενού. Τι ώρα θες να πάει; Μενού. Ποιες πληροφορίες χρειάζεσαι; Μενού. Τι όπλο χρειάζεσαι; Μενού. Και το χειρότερο είναι πως το μενού δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Μαζεύεις πληροφορίες, αλλά είναι τόσο κακοδοσμένες (επειδή δεν έχει ιστορία από πίσω) που συνέχεια νιώθεις πως δεν ξέρεις τίποτα. Σου τρώει περισσότερη ώρα να δεις το μενού, να βρεις τις πληροφορίες και να δεις πού και πότε πρέπει να πας, που χάνεις το νόημα του παιχνιδιού
Οι χάρτες και το Gameplay του Deathloop
Οκ, άντε και τα βρήκες όλα. Ξεκινάς και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Σε αντίθεση με τα προσεκτικά δομημένα επίπεδα του Dishonored, εδώ έχουμε semi-open world και μεγάλους χάρτες με μυστικά και φρουρούς. Και εδώ αρχίζει ένα τεράστιο cognitive dissonance. Από την μια ο χάρτης είναι μεγάλος. Από την άλλη ο μόνος τρόπος για να μετακινηθείς είναι το stealth. Αυτό οδηγεί σε ένα πάρα πολύ αργό ρυθμό, που καταλήγει σαν επιθανάτιος ρόγχος. Στο Dishonored αυτό δούλευε γιατί ήταν linear και κάθε βήμα σε πήγαινε μπροστά. Τώρα που απλώς θες να πας από το ένα μέρος στο άλλο για να κάνεις αυτό το κάτι, είναι μαρτύριο.
Οκ, ξέχνα το stealth, ξεκίνα θέριζε κόσμο. Αμ δεν γίνεται. Οι εχθροί μπορεί να είναι braindead, αλλά βαράνε στο ψαχνό. Τα όπλα κάνουν πολύ λίγο damage και κολλάνε συνεχώς. Η μάχη πρακτικά είναι fail state και το να σκοτώσεις 10-12 εχθρούς για να κάνεις το πιο απλό πράγμα, είναι πολύ κακό κυριολεκτικά για το τίποτα.
Το Deathloop χρησιμοποιεί μια λογική που δεν ταιριάζει στην κατάσταση που δημιουργεί και η λογική που δυνητικά θα λειτουργούσε είναι στην καλύτερη προβληματική. Η λογική του stealth δεν ταιριάζει με το open world, και η μάχη είναι φασκελοκουκούλωτα.
Τα Intrusions του Deathloop.
Μια πίκρα από μόνο του αυτό. Τα intrusions είναι μια κατάσταση όπου η Juliana έρχεται εκεί που είσαι και προσπαθεί να σε σκοτώσει. Επομένως παρατάς τα πάντα, ξεκινάς την μάχη και φυσικά το stealth πάει πάλι περίπατο. Έστω. Το πρόβλημα είναι πως από την μια, το παιχνίδι σταματάει το ήδη αργό gameplay, και σου βάζει ακόμη ένα χρονοβόρο εμπόδιο. Από την άλλη, η μάχη, όπως είπα, είναι κακή, και τα όπλα δεν κάνουν damage, επομένως θες ώρα για να σκοτώσεις την Juliana.
Στην αρχή νόμιζα πως αυτό ήταν ένα “PvP” χαρακτηριστικό, αλλά όχι. Όσο και να έκλεισα τα PvP από τα settings, η Juliana ερχόταν ως κλασικό NPC.
Αποθήκευση που δεν σώζεται με τίποτα.
Αν το Deathloop είχε το save system του Dishonored, ίσως όλες αυτές οι γκρίνιες να μην υπήρχαν. Οκ, είναι αργό, αλλά κάνε ένα save όπου κι αν είσαι και την επόμενη φορά ξεκίνα από εκεί που έμεινες. Όχι. Το Deathloop έχει μόνο autosave, επομένως έχουμε αυτό το σενάριο. Πάς από την μία άκρη του χάρτη στην άλλη. Πας stealth και προσεκτικά, και τρως την μισή σου ζωή γιατί το stealth πάει πιο αργά πεθαίνεις. Είσαι ένα σημείο πριν φτάσεις αλλά έχει περάσει η νύχτα και πρέπει να πας δουλειά. Το σβήνεις και φτου κι από την αρχή. Αν πεθάνεις; Φτου κι από την αρχή.
Επίλογος
Το Deathloop είναι κυριολεκτικά το βασανιστήριο του Σίσυφου σε 4Κ. Κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, να μην καταλαβαίνεις τι γίνεται, τι πρέπει να κάνεις, να τρως μια αιωνιότητα και μια μέρα για να κάνεις απλές αποστολές και εκεί που λες “ωραία τα έκανα όλα σωστά” να σε σκοτώνει μια Juliana από το πουθενά. Πίκρα.
Έχει ωραίες ιδέες αλλά στο τέλος αλληλοεξουδετερώνονται. Το προσεκτικό stealth χάνεται σε μεγάλους χάρτες με πολλούς φρουρούς – τους οποίους πρέπει να σκοτώνεις κάθε φορές που γίνεται reset η μέρα. Έχει όπλα, αλλά τις περισσότερες φορές είναι liability. Το concept είναι ενδιαφέρον, αλλά του λείπει η ιστορία, ο διάλογος, τα κίνητρα και το βάθος. Βασίζεται αποκλειστικά στο environmental storytelling και τα invasions είναι ακόμη ένα αγκάθι που κάνει τα πράγματα δυσκολότερα.
Και κάπως έτσι, μια καλή ιδέα μπαίνει στο hate the game. Νότα αισιοδοξίας; Ίσως όταν η Arkane επιστρέψει στο Deathloop, να μάθει από τα λάθη της. Αλλά στο πολύ μέλλον.
