Δεν το περιμένατε ε; Ούτε κι εγώ. Το εικοστό άρθρο Hate the Game θα επιστρέψει στην Κόλαση της Βοημίας και θα ασχοληθεί πάλι με το Kingdom Come Deliverance 2. Θα με ρωτήσετε. Καλά δεν τα είπες όλα στο προηγούμενο άρθρο; ΟΧΙ! Για αυτό το Hate the Game θα κάνει το Kingdom Come Deliverance 2 Part 2, το οποίο θα εστιάσει κυρίως σε ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού, που ενώ αρχικά εμφανίζεται σαν κακή ρύθμιση, τελικά καταλήγει να είναι πολύ μεγαλύτερο κακό.
Επίσης Spoiler Alert σχετικά νωρίς. Αυτά που πρέπει να ειπωθούν, θα ειπωθούν με σαφή παραδείγματα χωρίς περιστροφές. Αν δεν θέλετε να μάθετε λεπτομέρειες για ιστορία και quests, επιστρέψτε στο άρθρο, μόλις το τέλειώσετε.
Βασανισμένο μου ξεφτέρι
Σε κάποια φάση της ιστορίας, το παιχνίδι θα αποφασίσει πως πρέπει να σας πιάσουν αιχμάλωτους. Εκεί λοιπόν που σαπίζετε στα μπουντρούμια, έρχονται να σας ανακρίνουν. Οι επιλογες είναι βασικά δύο. Είτε τα ξερνάτε όλα χαρτί και καλαμάρι, ή θα σας βασανίσουν. Εγώ επέλεξα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, αλλά το παιχνίδι είχε άλλη άποψη. Αφού με βασάνισαν, τελικά ένας άλλος χαρακτήρας τα ξέρασε όλα, κάνοντας την όλη μου θυσία εντελώς μάταιη.
Και εδώ αρχίζει ο μεγάλος περίπατος του Χένρυ. Γιατί ξαφνικά σε ελευθερώνουν από τα δεσμά και πρέπει να δραπετεύσεις και το παιχνίδι σου πετάει το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ DEBUFF στην ιστορία. Tortured. Πρακτικά σου κόβει τα βασικά stats στο μισό. Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις γιατί σου έχουν αφαιρέσει το Inventory και το stealth σχετικά τρώγεται. ΑΛΛΑ όταν πάρεις πίσω όλα σου τα πράγματα, εκεί αρχίζει το μεγάλο βασανιστήριο
Με την δυναμη στο μισό, και το carry capacity πηγαίνει στο μισό. Δηλαδή είσαι μονίμως overecumbered και κινείσαι σαν 90χρονος με τενοντίτιδα και αρθρητικά. Το Debuff είναι μόνιμο, δεν μπορείς να το διώξεις με potions, δεν μπορείς να κάνεις rest και δεν μπορείς απλώς να περιμένεις. Πρέπει να τελειώσεις την αποστολή που oh wait ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ 200% ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ!
Κάτσε έχει κι άλλο
Εντάξει λες, κούτσα κούτσα θα την βγάλω την αποστολή. ΧΑ! Η αποστολή συνεχίζει και πλέον πρέπει να διασχίσεις ένα δάσος, με δυο ντουζίνες φρουρούς σε κανονική περίπολο και εσύ εξακολουθείς να πηγαίνεις σαν κουτσή χελώνα. Πλέον ούτε καν το stealth δεν σε σώζει γιατί η περίπολος κινείται πιο γρήγορα από σένα και πάντα σε βρίσκει. Δεν μπορείς να τους σκοτώσεις γιατί η δύναμή σου είναι στο μισό και η μάχη δεν είναι καν επιλογή.
Να μην σας τα πολυλογώ, μου πήρε 10-12 φορές για να γλιτώσω το game over και να περάσω την αποστολή κι αυτό από τύχη. Έτυχε να βρω ένα marigold potion που σου ανεβάζει λίγο τη δύναμη και πετώντας το 20% του inventory μου κατάφερα να πάω ίσα ίσα για να κυκλοφορώ.
Το μόνιμο στυλ του Kingdom Come Deliverance 2
Τέτοιου είδους ιστορίες θα βρείτε πολλές και στο main story και στα side missions. Το παιχνίδι αποφασίζει να σε πετάξει στις πιο άκυρες καταστάσεις, σε καταστάσεις που πρακτικά σε θέλει να αποτύχεις. Θυμάμαι μια μονομαχία που έπρεπε να κάνω για μια αποστολή. Λέω “οκ, μονομαχία είναι. Λίγη προσοχή και 1v1 to έχω”. ΧΑ! Το παιχνίδι και η ιστορία αποφάσισε πως παραήταν καλό μαζί μου και έτσι αποφάσισε πως δεν μπορώ να έχω σπαθί, αλλά μόνο hunting sword. A και δεν μπορούσα να έχω πανοπλία. Ενώ ο αντίπαλός μου κρατάει longsword ΚΑΙ ΦΟΥΛ PLATE ARMOR. Μήπως να φορέσω φούστα και να σας χορέψω χούλα κιόλας;
Το μάθημα που έγινε πάθημα στο Maleshov
Spoiler alert.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Υπάρχει μια αποστολή που πρέπει να καταλάβεις ένα κάστρο. Οκ, τι κάνεις; Αντιπερισπασμό. Όχι δεν φοράς φούστα και χορεύεις χούλα. Πρέπει να κάνεις λίγες ταραχές στο διπλανό χωριό, να φύγει η φρουρά από το κάστρο ώστε να μπεις μέσα. ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΧΑ!
Μέχρι που ο αρχηγός σου, λέει. “Ξέρεις τι; Παραήμασταν καλοί για πέντε δευτερόλεπτα. Κάψτε ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ και ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ”. Πείτε με περίεργο, αλλά το να ξεκληρίζεις χωριά είναι λίγο στα πράγματα που δεν κάνουμε. Πάτησα πόδι. Παρά το fallen reputation εξέφρασα την αντίρρησή μου. Δεν θα σκοτώναμε αθώους. Ο αρχηγός της αποστολής εννοείται πως με έγραψε, εγώ το τράβηξα μέχρι που μου έδωσε την επιλογή. Ή καίμε και σκοτώνουμε ή με αντιμετωπίζεις σε μονομαχία.
ΑΣΕ ΡΕ ΠΟΝΗΡΕ ΒΑΒΡΑ. Τώρα θα σε μάθω. Παίζω 60 ώρες το κωλοπαίχνιδό σου, σε έμαθα πια. Να κάνουμε μονομαχία, να με τεντώσες με 1 χτύπημα και μετά να συνεχίσω την αποστολή με -75% ζωή, πονοκέφαλο και bleeding. Άσε, γενοκτονία it is.
Και δεν σταματάει εδώ το Kingdom Come Deliverance 2.
Με τα πολλά παίρνουμε το κάστρο και ο αρχικακός κρατάει κάτι ομήρους – μεταξύ των οποίων το love interest μου ΝΤΑΞΕΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΡΟΖΑ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ; – σε έναν πύργο. Οκ, απλά τα πράγματα. Ανεβαίνουμε τον πύργο. ΟΧΙ! Οι σύντροφοί μου έχουν καλύτερη ιδέα. ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ με τους ανθρώπους μέσα. Τι γίνεται ρε, πεντάχρονα έγραψαν το σενάριο; Όχι, δανειστείτε ένα αεροπλάνο από τον Μπιν Λάντεν και πέστε πάνω καλύτερα.
Τέλος πάντων, το πήρα πάνω μου ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ η φάση ήταν “είτε θα κάψουμε τον πύργο ή θα τον ανέβεις μόνος σου”. Άντε τι να κάνω, κάποιος πρέπει να σώσει το παιχνίδι. Τελικά υπήρχε ένα μικρό hack το οποίο το έκανα exploit. Αντί να μπω μέσα, τους έριχνα βέλη από την πόρτα και μόλις πέθαινε ο ένας, ένας άλλος έπαιρνε την θέση του. 50 βέλη αργότερα είχαν πεθάνει όλοι, μπήκα μέσα, πάλεψα με τον αρχικακό και έσωσα την μέρα. Ποτέ ξανά στην ιστορία των games μια νίκη δεν συνοδεύτηκε από ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ FACEPALMS.
Το ηθικό δίδαγμα του Kingdom Come Deliverance 2
Για να μιλήσουμε και σοβαρά. Όπως έχω γράψει στο πρώτο Boomer Gamer πέρσι, ο Dan Vavra γράφει με κεντρικές ιδέες και themes. Παρά το γεγονός πως το παιχνίδι θα σας πρήξει όλα τα εσωτερικά όργανα με το Fortuna Audentes Iuvat, το πραγματικό δίδαγμα του παιχνιδιού είναι το war is a nasty business. Για να πολεμήσεις τέρατα πρέπει να γίνεις τέρας ο ίδιος. Τέρμα οι ρομαντισμοί. Ή θα γίνεις τέρας και θα καις χωριά και θα σκοτώνεις όποιον βρίσκεις, ή θα πρέπει να φτύσεις αίμα για να περάσεις την αποστολή. Αν θες να είσαι ηθικός, το παιχνίδι θα σου πετάξει Ο,ΤΙ Μ!@#$% ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ για να σας κάνει την ζωή μίζερη. Δεν υπάρχει κώδικας τιμής, it is kill or be killed.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτή η ιδέα εμφανίζεται λίγοτερο μέσα στην ιστορία και περισσότερο μέσα στο gameplay. Το παιχνίδι δεν θέλει να δείξει πως ο Henry είναι τέρας, αλλά εσύ είσαι τέρας. Μπράβο στον Vavra που προσπάθησε να κάνει κάτι τόσο τολμηρό, αλλά το έκανε λάθος και υπάρχουν πολλά παιχνίδια εκεί έξω που έχουν κάνει αυτή την επιλογή και πέτυχαν.
Οι επιλογές σε άλλα παιχνίδια
Για παράδειγμα η Obsidian σε όλα της τα παιχνίδια – ναι και στo Avowed – προσεγγίζει διαφορετικά το θέμα των επιλογών. Σε αντίθεση με το Kingdom Come Deliverance 2 που η επιλογή είναι πάντα “Δύσκολο καλό – εύκολο κακό”, η Obsidian πάντα σε βάζει να επιλέξεις μεταξύ δύο εξίσου κακών επιλογών. Δεν σου αλλάζει το gameplay για να σε αναγκάσει να πάρεις τον εύκολο δρόμο. Σου αφήνει την ελευθερία να ακολουθήσεις το δικό σου ηθικό κομμάτι. Όλες οι επιλογές είναι σε μια γκρίζα ζώνη, όπου για κάθε καλό που θα πετύχεις, θα πληρώσεις ένα τίμημα. Η ελευθερία στην επιλογή είναι βασική έννοια σε τέτοιου είδους ζητήματα.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει στο Detroit Become Human και σε άλλα παρόμοια παιχνίδια όπως το Life is Strange. Πάλι δεν έχει μια σωστή επιλογή που σου δυσκολεύει το παιχνίδι και μια λάθος που σε ευκολύνει. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτά τα παιχνίδια και για αυτό ο παίχτης συνδέεται περισσότερο με τις επιλογές του. Νιώθουμε πως αυτοί που επιλέγουμε είμαστε εμείς. Στο Kingdom Come Deliverance 2 νιώθω πως επιλέγει το παιχνίδι, γιατί η μία επιλογή οδηγεί βασικά σε ένα παιχνίδι που είναι unplayable.
Η περίπτωση του Vampyr.
Στο άρθρο για τα παιχνίδια της Dontnod είχα αναφερθεί στο Vampyr. Το Vampyr προσπαθεί να κάνει το ίδιο με το Kingdom Come Deliverance 2, αλλά σωστά. Πάλι η επιλογή είναι μεταξύ καλού και κακού. Είτε θα φερθείς ανθρώπινα και θα τους αφήσεις όλους ζωντανούς, είτε θα τους πιεις το αίμα για να δυναμώσεις. Η επιλογή είναι η ίδια βασικά. Γίνε τέρας, αλλά κάνε το παιχνίδι πιο εύκολο, είτε μείνε ανθρώπινος και δυσκολέψου. Το Vampyr όμως και το gameplay του δεν σε αποτρέπει από τον ένα δρόμο ή τον άλλον. Όχι όπως το Kingdom Come Deliverance. Το παιχνίδι συγχωρεί πολλά περισσότερα, η μάχη είναι πιο manageable και ακόμη και χωρίς όλες τις σούπερ δυνάμεις, σου δίνει αρκετό xp για να ξεκλειδώσεις τα βασικά. Με άλλα λόγια το παιχνίδι δεν σε σπρώχνει σε αυτό που θέλει να κάνεις. Η επιλογή είναι εκεί, αλλά η ελευθερία μένει σε σένα.
Η περίπτωση του Spec Ops: The Line
Βασικά ο μπαμπάς του Kingdom Come Deliverance 2. Θα μιλήσω σε μεταγενέστερο άρθρο για το ΈΠΟΣ που είναι αυτό το παιχνίδι. Προς το παρόν, θα σας πω πως αυτό το military shooter δίνει κι αυτό την ίδια επιλογή που θέλει να δώσει και ο Vavra. Στον πόλεμο είτε θα γίνεις τέρας είτε θα πεθάνεις. Αλλά το παιχνίδι το κάνει αξιοποιώντας “κρυφές επιλογές” που εκεί δείχνει το πόσο τέρας μπορεί να γίνει ο παίχτης.
Για παράδειγμα, το παιχνίδι σας δίνει ένα σενάριο, όπου δύο άνθρωποι είναι δεμένοι κάτω από μια γέφυρα με σκοινιά. Ο “κακός” σας λέει πως πρέπει να πυροβολήσετε τον ένα από τους δύο. Ποιον διαλέγετε; Τον δεξιά ή τον αριστερά. Αλλά υπάρχουν κι άλλες “κρυφές” επιλογές. Τι κάνεις αν πυροβολήσεις και τους δύο; Ή αν συνεχίσεις χωρίς να πυροβολήσεις. Ή αν πυροβολήσεις τα σκοινιά. Κι αν πυροβολήσεις τους snipers που σε σημαδεύουν; Το παιχνίδι δεν σου λέει πως έχεις αυτές τις επιλογές. Αλλά είσαι αρκετά ηθικός για να τις σκεφτείς μόνος σου; Ή κάνεις μόνο ό,τι objective σου δίνει το παιχνίδι; Το ίδιο συμβαίνει και πολύ παρακάτω. Ένα πλήθος αμάχων έρχεται επιθετικά προς το μέρος σου. Τι κάνεις; Πυροβολείς. Σκοτώνεις αμάχους. Κι αν πυροβολούσες στον αέρα; Θα έβλεπες πως το πλήθος φοβάται και φεύγει. Η ηθική επιλογή υπάρχει, αλλά πρέπει να την βρεις.
Βέβαια το Spec Ops: The Line αναγκάζει το παίκτη να γίνει τέρας και αυτό είναι το μοναδικό του μελανό σημείο. Σε κάποια αποστολή, το παιχνίδι που σου έδινε κρυφές επιλογές, σου παίρνει τον έλεγχο και σε βάζει να κάνεις εγκλήματα πολέμου. Eίναι το μοναδικό λάθος, το οποίο για τις ανάγκες της ιστορίας ήταν αναγκαίο. Αρκετά spoiler φάγατε, δεν θα σποιλάρω κι άλλο.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Οκ, το κατάλαβα. Είμαι τέρας. Είμαι τέρας που θέλησα να παίξω το παιχνίδι σου, χωρίς να βλαστημάω και να βαράω οθόνες. Που τόλμησα να διαλέξω το σωστό και με τιμωρείς βάζοντας με να περνάω τα πάθη του Ιωβ. Το δέχομαι και δεν με νοιάζει. Είμαι διατεθειμένος να ρίξω πυρηνική από το Fallout αν αυτό θα τέλειωνε το παιχνίδι μια ώρα αρχύτερα.
Αλλά ρε φίλε, το τέλος του παιχνιδιού με έκανε κυριολεκτικά να κάνω κωλοδάχτυλο στο παιχνίδι. Όλα μπορώ να τα δεχτώ και να σε στηρίξω. Αλλά όχι σε αυτό. Και spoiler ahead.
Μια από τις τελευταίες αποστολές του παιχνιδιού είναι η εξής. Είσαι στο κάστρο το οποίο πολιορκείται. Μόνη σου ελπίδα είναι να βγεις από το κάστρο, να διασχίσεις το αντίπαλο στρατόπεδο χωρίς να σε δουν και να κλέψεις ένα άλογο, για να πας το γράμμα το μήνυμα. Οκ, εσύ και ένας άλλος κατεβαίνετε το σκοινί από τον τοίχο. Όταν φτάνεις εσύ κάτω, φωνάζεις και απόκριση δεν παίρνεις.
Αυτό το έργο το έχω ξαναδεί
Και το βλέπω το έργο μπροστά μου. Ωχ λέω, να δεις που θα τον πιάσανε και θα πρέπει τώρα να ψάχνω όλο το στρατόπεδο για να τον βρω και να τον λύσω και να μην με δούν. Κάτσε φάε άλλα σαράντα λεπτά ψάχνοντας και κάνοντας load το τελευταίο save, γιατί εννοείται θα αποτύχεις 500 φορές. Εννοείται πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΣΤΑ ΑΥΓΑ ΤΟΥ για να κατέβω και να πάμε μαζί; ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ! ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΕ ΜΙΣΕΙ. Και ξέρω πως θα βρω το άλογο (γιατί το άλογο είναι παιδαριωδώς εύκολο να το βρεις) και θα φύγω χωρίς αυτόν και θα πεθάνει ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΑΤΣΕ ΣΤΑ ΑΥΓΑ του, και μετά θα έχουμε το κλασικό δράμα “Μπου χου δεν έπρεπε να τον αφήσω και εγώ φταίω που πέθανε”. ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΠΟΥ ΒΡΕΧΕΙ. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.
Ναι, εννοείται πως όλα έγιναν όπως το περιγράφω. Και το παιχνίδι προσπαθούσε να με πείσει πως εγώ είμαι το τέρας και το ακόμη πιο κλισέ “οι καλοί και οι κακοί είναι το ίδιο”. Ναι, εγώ φταίω, όχι εσύ που με πιέζεις κάθε φορά να κάνω την “λάθος επιλογή”, κάνοντάς μου τον βίο αβίωτο με κάθε αποστολή που πρέπει να σώσω κάποιον.
Ο επίλογος του Kingdom Come Deliverance 2
Και κλασικά έχουμε στο τέλος το “όνειρο” που έρχονται οι γονείς του Henry και τον μαλώνουν επειδή “είσαι ένα τέρας” και “έγινες αυτό που πολεμούσες”. ΟΧΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑ. Μπράβο, Νταν Βάβρα κατάφερες να πετύχεις το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επιδίωκες. Αντί να με βάλεις να προβληματιστώ για την ηθική του πολέμου και τα εγκλήματα που γίνονται από όλες τις πλευρές, με έκανες να μισήσω τόσο το παιχνίδι σου, που στο τέλος ευχόμουν να σκάσει η μαύρη πανώλη και να τους θερίσει όλους. Επειδή όταν “μου δίνεις επιλογές”, αλλά οι επιλογές δεν είναι ισάξιες, αλλά το παιχνίδι κυριολεκτικά σε σπρώχνει στο να κάνεις αυτό που θέλει, τότε δεν νιώθω “τέρας”. Νιώθω ένας εξαπατημένος gamer απέναντι σε έναν αυτάρεσκο game designer, που προσπαθεί να το παίξει έξυπνος, λες και δεν θα καταλάβω που το πάει.
Το παιχνίδι πήγε τρένο και καλά έκανε. Μην κοιτάτε πως έχει ακόμη φουλ παίκτες. Την στιγμή που γράφονται αυτά, το achievement για το τέλος της ιστορίας το έχει το 20%. 1 στους πέντε το έχει τελειωμένο κυριολεκτικά ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του. Τουλάχιστον βγάζει το κάρμα από το πρώτο παιχνίδι που ήταν πολύ πιο ταπεινό και λιγότερο αυτάρεσκο από αυτό το αίσχος.
Αλλά φταίνε και οι gamer που ψαρώνουν με τα τρικ του Βάβρα και του Red Dead. Σε άλλα κι άλλα ξέρετε να κάνετε τους έξύπνους και τους γνώστες, εδώ όλοι ήσασταν κοτούλες κοκοκό. Και δεν λέω, παιχνίδια σαν το Kingdom Come όντως πάνε μπροστά τη βιομηχανία. Αλλά μερικές φορές την πάνε μπροστά θυσιάζοντας τα πράγματα που την ανέδειξαν εξαρχής. Και το Kingdom Come Deliverance 2 είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.
