Η Spiders ξαναχτυπά. Γενικά με την Spiders έχω μια σχέση πάθους-μίσους, με τη έννοια πως εκτιμώ αυτό που κάνουν, αλλά το κάνουν άσχημα και προσπαθούν να εξαντλήσουν κάθε ίχνος υπομονής. Ενώ με το Greedfall κατάφερα κουτσά στραβά να το τελειώσω, το Steelrising με γονάτισε στο μισάωρο.
However, στο Hate the Game δεν θάβουμε μόνο παιχνίδια. Δίνουμε και μαθήματα και καυτηριάζουμε trend. Επομένως το Steelrising δεν το μισώ μόνο επειδή είναι ένα κακό παιχνίδι, αλλά κυρίως επειδή έχει την λάθος συλλογιστική από πίσω του. Έχει μια συλλογιστική που την υιοθετούν πολλοί, αλλά στο τέλος κάνει κακό στο gaming.
Τι είναι το Steelrising
Το Steelrising είναι ένα soulslike παιχνίδι, σεταρισμένο σε μια εναλλακτική εκδοχή της Γαλλικής Επανάστασης. Σε αυτή την εκδοχή υπάρχουν αυτόματα, κάτι αρχαϊκά ρομπότ με γρανάζια. Βασικά το Lies of P, αλλά στη Γαλλία. Εσύ είσαι ένα από αυτά τα ρομπότ, και στόχος σου είναι να βοηθήσεις την Μαρία Αντουανέτα. Μην με ρωτάτε τίποτα άλλο. Πέρα από το γεγονός πως δεν θυμάμαι, επαναλαμβάνω, το παιχνίδι το παράτησα στο μισάωρο. Τόση πίκρα.
Το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος του Steelrising
Το optimisation του είναι άθλιο. ΠΑΝΑΘΛΙΟ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΑΘΛΙΟ. Θα μου πείτε, καλά το πρώτο είναι ή το τελευταίο; Θα σας πω. Έχω παίξει παιχνίδια με αρχικά κακό optimization. Το Last of Us part 1 για PC, το Jedi Survivor και άλλα. Όλα όμως, σε ένα εξάμηνο ή κάτι φτιάχνουν και στρώνουν. Το Steelrising το έπαιξα ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ και πάλι το παιχνίδι δεν τραβά ακόμη και στα lowest settings με ultra-performance DLSS.
Και να πεις πως είναι κανένα οπτικό θαύμα; Τα γραφικά του δεν δικαιολογούν με την καμία αυτή την απόδοση. Παίζω παιχνίδια που βγαίνουν φέτος σε unreal 5 τρέχουν σε τουλάχιστον 40 FPS σε medium settings. Αυτό 3 ετών παιχνίδι με γραφικά που θυμίζουν Xbox 360 και δεν μπορώ να τα σηκώσω πάνω από 20 FPS.
Αν ήταν ένα μέσο adventure παιχνίδι, θα το ανεχόμουν. Μπορεί να μην ήταν τόσο gamebreaking, και να το συνέχιζα. Αλλά ρε φίλε, είναι soulslike παιχνίδι, που κάθε νανοδευτερόλεπτο μετράει. Στα soulslike θες το παιχνίδι σου να τρέχει σαν νεράκι, γιατί το θες να είναι full responsive, να πατάς το κουμπί και να αντιδρά αμέσως. Όταν στο Steelrising πατάω το κουμπί και το παιχνίδι αντιδρά πέντε δευτερόλεπτα μετά γιατί είναι λες και κινείται με μαζούτ, βγαίνω από τα ρούχα μου.
Κακό Soulslike
Ακόμη και τις στιγμές που το παιχνίδι φαίνεται να ανταποκρίνεται, το ίδιο το gameplay φαίνεται μέτριο. Το double wielding απλώς ξύνει τους εχθρούς κάνοντας ελάχιστο damage και τα two-handed θέλουν μία αιωνιότητα και μια μέρα για να χτυπήσουν. Το αποτέλεσμα είναι είτε να θες τρεις ώρες για έναν εχθρό ή να πεθαίνεις κάθε φορά που κάνεις το λάθος να επιτίθεσαι, με animation cancelling να είναι απόν. Αυτή η ροή της μάχης που έχει π.χ το Elden Ring ή το Lies of P απουσιάζει παντελώς, μιας και μου ήταν αδύνατον να βρω μια ισορροπία που να είναι ταυτόχρονα αποδοτική και γρήγορη.
Όπως έχω πει κι αλλού, μπορώ να ανεχτώ το jankiness, αλλά όχι σε soulslike παιχνίδι. Όταν το παιχνίδι είναι προγραμματισμένο για να είναι πρόκληση, θέλω η πρόκληση να είναι στον εχθρό, όχι στο σύστημα. Δεν κατάφερα ποτέ να βρω κάτι που να μου ταιριάζει στο Steelrising, πόσο μάλλον όταν το marketing πίσω από αυτό το παρουσίαζε ως entry point για το είδος.
Κακό UI
Και δεν έφταναν όλα τα άλλα, το ίδιο το παιχνίδι κάνει ελάχιστα για να σου εξηγήσει τι και πώς. Οκ, καταλαβαίνω πως η μισή χαρά των soulslike κρύβεται στο “πάω στα τυφλά”. Αλλά δώσε μου κάτι, τουλάχιστον κατεύθυνέ με σωστά. Με το UI και τα μενού να είναι εξίσου γρίφος με το παιχνίδι, η εμπειρία ήταν ακόμη χειρότερη. Δεν μπορούσα ούτε να παίξω, αλλά ούτε και να βελτιστοποιήσω την απόδοσή μου, τουλάχιστον για να ξεπεράσω τις δυσκολίες.
Το πραγματικό ηθικό δίδαγμα του Steelrising
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΤΕ SOULSLIKE, ΑΝ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ. Να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι όλοι για όλα. Επειδή η FromSoft έκανε όνομα από το Dark Souls και τα άλλα soulslike, δεν σημαίνει πως ΟΛΟΙ πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Νισάφι. Κάθε στούντιο που θέλει να κάνει ένα επιτυχημένο single player παιχνίδι, το κάνει soulslike για να πιάσει το fanbase.
Οκ, το καταλαβαίνω. Τα soulslike έχουν fanbase και fanbase σημαίνει αγορές και πωλήσεις. Είναι λογικό όταν υπάρχουν τόσοι παίκτες στο είδος, να θες να κάνεις ένα παιχνίδι για να πιάσεις κι εκείνο το κοινό. Αλλά ειδικά το soulslike ως υποείδος, έχει απαιτήσεις και προκλήσεις. Δεν είναι action-adventure ή FPS που ακόμη και τα πιο μέτρια από αυτά είναι ευχάριστα στο gameplay. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν πετύχεις, τότε κέρδισες πελάτες – βλέπε Lies of P. Αλλά αν αποτύχεις, θα φας κράξιμο.
Κι έχω κουραστεί να βλέπω την βιομηχανία να συμπεριφέρεται λες και μόνο τα soulslike είναι επιτυχημένα single player παιχνίδια. Όχι. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα παιχνίδια εκεί έξω που είναι απλά, λιτά adventures που κερδίζουν κόσμο και αποκτούν κοινό επειδή είναι καλά. Όχι επειδή πήγαν να κάνουν μια αρπαχτή με ένα soulslike.
Επίλογος
Χαίρομαι που η Spiders αποφάσισε να επιστρέψει στο Greedfall με το sequel και όχι να συνεχίσει με το Steelrising. To Greedfall τουλάχιστον είχε κάποια καλά στοιχεία. Αν λύσουν τα προβλήματα που είχε το πρώτο, θα έχουμε ένα πολύ καλό παιχνίδι. Θεωρώ πως η Spiders υπερεκτίμησαν τον εαυτό τους μετά το Greedfall και πήγαν για τα δύσκολα. Δεν είναι κακό που πέρασαν από κάτω. Αλλά θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον υποψιασμένοι. Τα soulslike είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία και αν δεν προσέξεις, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι (no pun intended).
