Θα το γράψω με κεφαλαία για να είμαι απόλυτα σίγουρος πως το εμπεδώσαμε. ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ, ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ! Αυτή είναι η πονεμένη ιστορία του Dead Space 3.
Η Κληρονομιά των πρώτων Dead Space
Το Dead Space το έπαιξα πολύ αργά. Μόλις άκουσα πως θα βγει remake, το τσίμπησα και το έπαιξα. Και το αγάπησα. Το πρώτο παιχνίδι βγήκε το 2008 και δεν έχει γεράσει καθόλου σε κανένα τομέα. Τα γραφικά, η ατμόσφαιρα, η ιστορία, το gameplay, τα όπλα, η αγωνία, η απουσία UI, όλα 10/10. Μόλις το τέλειωσα έβριζα τον εαυτό μου που δεν το έπαιξα πιο νωρίς. Αναρωτιόμουν γιατί το βγάζουν remake, αφού ήταν ΤΕΛΕΙΟ ήδη στην 2008 μορφή του.
Έπειτα έπαιξα το δεύτερο και για μια ακόμη φορά θαύμασα πόσο διαχρονικό είναι αυτό το παιχνίδι. Πατώντας στα σταθερά θεμέλια του πρώτου παιχνιδιού, το δεύτερο έκανε μια τίμια δουλειά. Εξέλιξε την ιστορία, έβαλε κάποια μικρά στοιχεία εκεί και εδώ, βελτίωσε τις αδυναμίες του πρώτου. Το Dead Space ήταν ένα διαμάντι του survival horror που πραγματικά ήταν ισάξιο του Resident Evil.
Κάπου εδώ έκανα το μέγα λάθος να αγοράσω το 3ο παιχνίδι. Και κατάλαβα γιατί πέθανε τόσο άδοξα αυτό το franchise, μέχρι που η ΕΑ αποφάσισε να το κάνει Remake.
Dead Space 3: Διαλύοντας την Κληρονομιά
Το Dead Space 3 είναι μακράν το πιο αψυχολόγητο παιχνίδι που έχω παίξει. Έπαιζα, προχωρούσα και έξυνα το κεφάλι μου απορημένος. Κάθε φορά που το παιχνίδι μου έδειχνε κάτι καινούργιο, απλώς κοιτούσα την οθόνη. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Πώς γίνεται οι μάστορες που μας έδωσαν τα 2 πρώτα παιχνίδια να έφτιαξαν αυτό το έκτρωμα; Τι έγινε ρε παιδιά;
Απο Horror σε Action
Το πρώτο του τεράστιο λάθος ήταν πως άλλαξε το είδος του παιχνιδιού. Τα πρώτα δύο ήταν καθαρόαιμα survival horror. Το τρίτο παιχνίδι όμως ήταν ξεκάθαρο action. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, η προσοχή, η διαχείριση των πυρομαχικών, αυτή η αίσθηση να κάνεις κάθε βολή να μετράει πήγαν περίπατο. Πάω κι εγώ ο καημένος, μαθημένος από τα πρώτα δύο παιχνίδια. Βλέπω τον εχθρό, σημαδεύω στα αδύναμά του σημεία και τίποτα. Εκεί που στα πρώτα δύο έπρεπε να είσαι προσεκτικός που βαράς, εδώ πέρα θέλεις τριάντα σφαίρες κι ας είναι στο γάμο του καραγκιόζη.
(Brain) Dead Space 3
Σαν δεν έφτανε αυτό, αποφάσισαν να αλλάξουν και τα όπλα. Στα πρώτα παιχνίδια είχες κάποια βασικά όπλα τα οποία μπορούσες να αναβαθμίσεις. Απλά και λιτά. Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο το παιχνίδι, μιας τα βασικά όπλα μπορούσαν άνετα να ξεπαστρέψουν κάθε είδος εχθρού. Τώρα έχεις ένα κάρο όπλα που δεν ξέρεις τι κάνουν και ένα weapon customization system, το οποίο ήταν εξοργιστικό. Κανείς δεν σου έλεγε τι έκανε το κάθε μέρος, δεν ήξερες τι άλλαζες με κάθε νέο κομμάτι, δεν ήξερες πόση ζημιά έκανες στους εχθρούς και συν τοις άλλοις ήταν και εκτρώματα όλα. Κάθε φορά που έβλεπα το όπλο μου, αναπολούσα το plasma cutter.
Σε αυτά βάλτε μικρές ενοχλητικές λεπτομέρειες, που ενώ είναι ασήμαντες, προκαλούν εκνευρισμό. Ένα auto-save σύστημα που δουλεύει όποτε θέλει. Objectives που είναι γενικόλογα και δεν καταλαβαίνεις τι πρέπει να κάνεις. Waypoints που είναι σπασμένα και δείχνουν αλλού ντ’ αλλού. Εχθροί που είναι σπαστικοί και εκνευριστικοί.
Και δεν είναι πως «οκ, τα παιδιά κάνανε ένα λάθος». Αυτά τα προβλήματα τα είχανε λύσει στα προηγούμενα 2 παιχνίδια. ΠΩΣ; ΠΩΣ; ΠΩΣ; Πώς γίνεται να κάνεις λάθος στο τρίτο παιχνίδι, ό,τι έκανες σωστό στα άλλα δύο; Τι άνοια τους βάρεσε; Γιατί να αλλάξουν και να σπάσουν τα στοιχεία που έκαναν το παιχνίδι δημοφιλές;
Γιατί το Dead Space 3 έπεσε
Η αιτία είναι φυσικά για ακόμη μια φορά η απληστία. Τα Dead Space είχαν την ατυχία να ανήκουν σε ένα είδος που δεν έχει πολλούς οπαδούς. Στην προσπάθειά να απευθυνθούν σε ένα μεγαλύτερο κοινό, η EA το μετέτρεψε σε ένα μέτριο third person shooter που δεν είχε τίποτα κοινό από τα προηγούμενα παιχνίδια. Οκ, εκτός από το όνομα.
Το Dead Space παθαίνει EA
Το ρίσκο – που δεν ήταν καν ρίσκο – οπισθοκρότησε με πάταγο. Αφενός το παιχνίδι ήταν αρκετά μέτριο για να πιάσει στο ευρύ κοινό και να πιάσει τα μεγάλα φράγκα. Αφετέρου, αυτοί που αγάπησαν και στήριξαν το παιχνίδι ξενέρωσαν τη ζωή τους. ‘Ο,τι έκανε το παιχνίδι σπουδαίο έλειπε. Το Dead Space 3 ήταν η ταφόπλακα σε ένα αγαπημένο franchise, που ούτε καν το επιτυχημένο remake δεν ήταν ικανό να αναστήσει. Και το τραγικότερο είναι πως αν το άφηναν στην ησυχία τους, ίσως το franchise και κατ’ επέκταση οι Visceral να είχαν γλιτώσει. Αντ’ αυτού η EA, όντας η ΕΑ, τους πετούσε από project σε project, ακυρώνοντας παιχνίδια το ένα μετά το άλλο και εγκρίνοντας άλλα που ήταν θνησιγενή στο σχεδιασμό τους.
Το Dead Space 3 ήταν από τα πρώτα παραδείγματα του takeover των CEO απέναντι στους Creative Directors και των Game Designers. Και είδαμε τα καταστροφικά αποτελέσματα που είχε. Παιχνίδια που απλώς εκμεταλλεύονται το όνομα του franchise, αλλά δεν έχουν σχέση με αυτό. Νερόβραστα παιχνίδια, χωρίς ψυχή και πρωτοτυπία, απλώς για να έχουμε μεγαλύτερο κοινό. Παιχνίδια που φτιάχνονται με την λογική της αγοράς, όχι με κριτήριο το αίσθημα του παίχτη. Studio που φτιάχνουν εκτρώματα που θέλουν οι χαρτογιακάδες, και μετά κλείνουν επειδή δεν πούλησε καλά.
Επίλογος
Το Dead Space 3 και οι Visceral πλήρωσαν την νύφη για τα λάθη της ΕΑ. Όπως το πλήρωσαν πολλά στούντιο που είτε έκλεισαν (Maxis, Westwood, Playfish) είτε συνεχίζουν να βγάζουν παιχνίδια κάτω των προσδοκιών (DICE και κυρίως Bioware). Ακόμη και τις επιτυχίες που είχε η EA, αυτές έγιναν ΠΑΡΑ τις προσπάθειες της ΕΑ να επηρεάσει τα στούντιο (και αναφέρομαι στην Respawn). Όπως και σε πολλές άλλες ιστορικές φάσεις, η αρχή του κακού είχε ξεκινήσει πολύ πριν φτάσουμε στον πάτο του βαρελιού. Και είναι καλό να θυμόμαστε από ποια σημεία ξεκινήσαμε για να δούμε πόσο βαθιά στο βαρέλι είμαστε.
