Εντελώς άσχετο με το DragonAge: Veilguard, που θα δέσει στο τέλος. Υπάρχει μια ιστορία, όπου ένας φοιτητής συναντά τον φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ στην κατεχόμενη Γαλλία και του λέει το πρόβλημά του. Ο φοιτητής είχε έναν αδερφό που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Πλέον είναι ο μόνος που μπορεί να φροντίσει την γριά μητέρα του. Αλλά επίσης, θέλει και να καταταχτεί στην αντίσταση. Ρωτάει λοιπόν τον φιλόσοφο τι να κάνει. Από την μια μπορεί να καθίσει στα αυγά του και να φροντίσει την μάνα του, αλλά δεν θα βοηθήσει τη χώρα του. Από την άλλη μπορεί να βοηθήσει την χώρα του, αλλά μετά θα έχει το βάρος πως δεν φρόντισε τη μητέρα του. Τι να κάνει λοιπόν;
Η απάντηση του Σάρτρ ήταν η εξής. Ό,τι και να κάνεις, είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες, αλλά μαζί με την ελευθερία έρχεται και η ευθύνη. Και στο τέλος ο Σαρτρ λέει κάτι σημαντικό. Ακόμη και το γεγονός πως ρώτησε τον Σαρτρ, δείχνει κάτι. Ο φοιτητής ήξερε ποιος είναι ο Σαρτρ και ήξερε τι απάντηση θα του δώσει. Ακόμη και η επιλογή από ποιον θα ζητήσεις την συμβουλή, δείχνει τι συμβουλή θέλεις να πάρεις.
Πίσω στο DragonAge: Veilguard
Κάτι παρόμοιο έγινε και με το Veilguard. Μετά το κράξιμο του Mass Effect: Andromeda και την καταστροφή του Anthem, η BioWare ήθελε μια σίγουρη νίκη. Και για να εξασφαλίσει αυτή την νίκη, είδε ποιοι είναι οι πιο επιεικείς reviewers και τους έστειλε κωδικούς. Αν βάζεις 9 και 10 στα παιχνίδια, είσαι ο άνθρωπός μας. Αν βάζεις 6 κι 7 να περιμένεις. Πρακτικά στείλανε κωδικό σε αυτούς που ήξεραν πως θα τους πουν καλά λόγια.
Η γιαγιά μου η συγχωρεμένη έλεγε πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Αργα ή γρήγορα όλοι θα παίζανε το παιχνίδι και θα έβγαινε προς τα έξω αν είναι καλό. Δηλαδή τι περίμεναν; Πώς δεν θα μάθαινε ο κόσμος αν το παιχνίδι είναι καλό; Ή νομίζουν πως χάφτουμε ό,τι μας λένε οι reviewer; Τέλος πάντων. Πλέον ο κόσμος το έχει παίξει και έχει βγει μια ετυμηγορία. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το παιχνίδι είναι στο 73% mostly positive. Όχι το super hit αριστούργημα, αλλά ούτε και αίσχος. Μια χαρά.
Θεωρώ πως αυτή η σκιώδης κίνηση, δεν ήταν κίνηση επηρεασμού, αλλά κίνηση απελπισίας. Όποιος καεί με τον χυλό, φυσά και το γιαούρτι. Μετά τις δύο αστοχίες, ήθελαν μια σίγουρη νίκη. Έκαναν ό,τι μπορούσαν με το παιχνίδι, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, θες να είσαι σίγουρος. Σίγουρα πίστευαν πως μια τέτοια κίνηση θα τους έδινε λίγο ακόμη αέρα στα πανιά τους. Τελικά τους γύρισε μπούμερανγκ.
Φταίνε και οι gamers;
Θα είμαι ειλικρινής. Πιστεύω πως κάπου φταίνε και οι gamers. Κάποιες εταιρείες έχουν γίνει λίγο σάκος του μποξ και όλοι τις περιμένουν στη γωνία για να τους την πέσουν. Χαλαρά σκέφτομαι τρία ονόματα, την Ubisoft, την Bethesda και φυσικά για την Bioware. Δείτε τι κράξιμο έφαγε το Mirage (ακόμη κι από μένα) ή τι κράξιμο τρώει το Shadows και δεν έχει βγει ακόμη. Σκεφτείτε πόσο τίμιο ήταν το Outlaws (με τα λάθη του), και πόσο άπατο πήγε. Πλέον περιμένουμε την Ubisoft να αναπνεύσει λάθος για της τα χώσουμε – όχι πως δεν δίνει καθημερινά δικαιώματα. Αλλά πιστεύω πως ως ένα μικρό σημείο, απλώς οι gamers απλώς κράζουν την Ubisoft επειδή είναι το εύκολο πράγμα να κάνει κανείς.
Το ίδιο εύκολο είναι και το κράξιμο στην Bethesda. Μετά την ΙΣΤΟΡΙΚΗ καταστροφή που ήταν το Fallout 76, το Starfield ήταν καμένο από χέρι. Όχι πως δεν είχε τις αδυναμίες του και τα λάθη του. Αλλά το “μια από τα ίδια” που δούλευε για δύο δεκαετίες σχεδόν στη Bethesda, πλέον είχε γίνει μπούμερανγκ. Αν η Bethesda είχε ακυρώσει το Fallout 76 και είχε βγάλει το Starfield τότε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Και ερχόμαστε στην Bioware. Μια Bioware που είχε φάει το κράξιμο βροχή από το Mass Effect Andromeda και τα άθλια facial animation. Που ακόμη και στο DragonAge Inquisition τα είχε κάνει ρόιδο. Και που έρχεται λαβωμένη μετά την νίλα που λέγεται Anthem. Είμαι σίγουρος πως το έβλεπαν να έρχεται. Το Veilguard θα περνούσε από μικροσκόπιο και θα πλήρωνε μέχρι και το τελευταίο λάθος πίξελ.
Ετυμηγορία για το DragonAge Veilguard
Το παιχνίδι δεν το έπαιξα και δεν έχω ολοκληρωμένη γνώμη για αυτό. Αλλά είμαι σίγουρος πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Το DragonAge Veilguard δεν είναι το 10άρι που έδωσαν αρκετοί, αλλά ούτε και το αίσχος που υποστηρίζουν οι εχθροί του. Είναι μάλλον ένα τίμιο παιχνίδι που προσπάθησε να είναι το καλύτερο δυνατό. Καταλαβαίνω όσους σπάστηκαν με το πιο cartoony στυλ και τον λιγότερο σκοτεινό τόνο του. Με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνω και την Bioware που ήθελε να ανοιχτεί σε μεγαλύτερο κοινό και να κάνει το παιχνίδι πιο mainstream για τις μάζες. Σε αντίθεση με το Anthem, που ήταν μια πίκρα από την αρχή, οι ιστορίες που ακούω για το DragonAge Veilguard το δείχνουν τουλάχιστον τίμιο.
Και κάτι τελευταίο, ειδικά από τον Boomer Gamer που υπογράφει και τα Hate the Game. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ στο μίσος για ένα παιχνίδι και στην κριτική για αυτό το παιχνίδι. Πολλές φορές μισούμε αριστουργήματα, κι άλλες αγαπούμε αίσχη. Όταν πρόκειται για ένα παιχνίδι, καλό είναι να τραβάμε μια γραμμή και να τα ξεχωρίζουμε. Ειδικά στο Veilguard (αλλά και άλλα παιχνίδια) πιστεύω πως υπάρχει ένα μίσος απέναντι στην BioWare που προσπαθεί να μασκαρευτεί σαν κριτική. Και πολλές φορές αποτυγχάνει.
Όταν περάσει το σούσουρο, λοιπόν, και το δούμε με καθαρό μάτι, τότε θα ξέρουμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος της Bioware και του DragonAge
