Remakes, Remasters, Reboot, Reforged, Reimagined. Αν είχα ένα ευρώ για κάθε λέξη που αρχίζει από «re» και προσπαθεί να πουλήσει ξαναζεσταμένο φαγητό, θα είχα ήδη πέντε ευρώ. Τα remasters και τα remakes ήρθαν για να μείνουν. Πλέον είναι ώρα να πούμε λίγα λόγια και για αυτά.
Η αφορμή
Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι μια φαινομενικά άσχετη είδηση. Σε μια ευχάριστα αψυχολόγητη κίνηση, η EA έβγαλε ένα κάρο παιχνίδια στο steam. Μαζί με τα θρυλικά Command & Conquer, έβγαλε και το Saboteur, το κύκνειο άσμα της Pandemic. Όσοι ξέρετε τι εστί Pandemic και πόσα άλλα studio είχε κλείσει η EA (before it was cool), ας κρατήσουμε ένα λεπτό σιγής.
(Ένα λεπτό σιγής).
Τέλος πάντων, το Saboteur ήθελα καιρό να το παίξω, σχεδόν από το 2009 που βγήκε, αλλά ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία, μέχρι τώρα. Το τσιμπάω που λέτε και αρχίζω να παίζω. Χωρίς να πω πολλά πολλά, το παιχνίδι είναι αν το Assassin’s Creed, το Hitman, το Wolfenstein και το Grand Theft Auto έκαναν ένα παιδί. Το παιχνίδι είναι full GTA clone, διαδραματίζεται στο Παρίσι κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, και πρακτικά κάνεις σαμποταζ και σκοτώνεις ναζί. Έχεις το social stealth, το σκαρφάλωμα στα κτήρια, πιστολίδι και open world. Η ιστορία είναι μέτρια, αλλά έχει ωραίους χαρακτήρες. Τα γραφικά του προδίδουν την ηλικία του, ο κόσμος είναι λίγο άδειος, ο χειρισμός του είναι εγκληματικός, αλλά έχει ωραία νουάρ στοιχεία.
«Αυτό πρέπει να το κάνουνε ένα remake», σκέφτηκα, και ιδού το άρθρο.
Hot Take: Τα Remakes είναι κλοπή
Η κύρια μου στάση απέναντι στα remasters και τα remakes είναι πως είναι καθαρή κλοπή. Γίνονται μόνο και μόνο για να πατήσουν πάνω στην νοσταλγία και στο συναίσθημα του παίχτη. Δίνεται ένα minimum effort, το πουλάνε λες και έχουν κυκλοφορήσει καινούργιο παιχνίδι, και σε ουκ ολίγες φορές είναι χειρότερο από το αρχικό. Τα Remaster και τα Remakes είναι σαν να περπατάς σε λεπτό πάγο και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που παιχνίδια και ολόκληρες εταιρίες έπεσαν μέσα.
Όταν τα Remakes είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ από τα παλιά
Στις χειρότερες περιπτώσεις που μπορώ να σκεφτώ, το remaster ήταν χειρότερο από το αυθεντικό και αυτό λέει πολλά. Στην πιο ήπια περίπτωση, θυμάμαι το Mafia II που η αναβάθμιση των γραφικών ήταν αμελητέα και σε αντάλλαγμα πήραμε ένα σωρό bugs και glitches. Βέβαια, το Mafia II ωχριά απέναντι στην πανωλεθρία που ήταν το Warcraft III: Reforged ή το GTA Trilogy. Πραγματικά, ένα remaster του Warcraft ή των παλιών GTA έμοιαζε γκολ από τα αποδυτήρια. Κι όμως, ο συνδυασμός της απληστίας και των κακών αποφάσεων αμαύρωσε το όνομα της Blizzard και της Rockstar για αρκετό καιρό.
Όταν τα Remakes είναι ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ
Σε αρκετές περιπτώσεις, το remaster ακούγεται καλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι αχρείαστο, ακόμη κι όταν αναβαθμίζει το παιχνίδι. Για παράδειγμα, ακόμη προσπαθώ να σκεφτώ σοβαρό λόγο που το Bioshock χρειαζόταν remaster. Μπορεί τα γραφικά του να ήταν του 2007, αλλά η ατμόσφαιρα που ανέδυε η δυστοπία της Rapture ήταν εκεί και κανένα remaster δεν πρόκειται να κάνει διαφορά. Το Bioshock είναι διαχρονικό, επειδή δεν βασίζεται στην ανάλυση των γραφικών, αλλά στο creative art direction. Το ίδιο ισχύει και για το Dead Space, παρόλο που το remake του είχε προσθέσει και είχε βελτιώσει πολλά πράγματα. Παίζοντας το παλιό Dead Space, δεν ένιωσα στο απειροελάχιστο πως παίζω ένα παλιό ή κακογερασμένο παιχνίδι. Ναι, τα γραφικά δεν ήταν κορυφαία, αλλά ο φόβος και η αγωνία και το αψεγάδιαστο gameplay είναι ακόμη εκεί.
Όταν τα Remakes είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που λάμπουν. Final Fantasy και Resident Evil έχουν δείξει πως μπορούν να γίνουν εξαιρετικά remakes παλιών παιχνιδιών, remakes που να έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης. Για μένα το remake που όντως είχε νόημα ήταν το Mafia Definitive Edition. Ένα παιχνίδι φτιαγμένο από το μηδέν, που εμβάθυνε στην ιστορία, έγραψε νέους διαλόγους, άλλαξε όλους τους μηχανισμούς, αναβάθμισε τα γραφικά, πρόσθεσε περιεχόμενο και όλα αυτά με τον μεγαλύτερο σεβασμό προς το αυθεντικό παιχνίδι.
Αμαρτία εξομολογημένη: Θα ήθελα πολλά παλιά Eurojank παιχνίδια να βγουν σε μορφή remake και να δοκιμάσουν εκ νέου την τύχη τους. Το πρώτο Witcher έρχεται σε remake, τα Max Payne θα έρθουν δύο στην τιμή του ενός. Το παλιό διαμαντάκι του Gothic έρχεται κι αυτό και ακόμη θα ήθελα τα πρώτα παιχνίδια της Spiders σε remake – όχι πως τα καινούργια τους είναι ακριβώς state of art. Αν κάνουν κάτι καλό τα remaster, είναι πως δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στους απανταχού gamers να δουν παιχνίδια που άξιζαν αλλά δεν έπιασαν.
Αρμέγοντας την νοσταλγία
Κάτι που με φέρνει στο λυπηρό μου συμπέρασμα. Αν πάρουμε μόνο τα remaster/remake που αξίζουν και κάνουν κάτι διαφορετικό, θα έλεγα πως κάτι λείπει. Το παρατήρησα κυρίως στο νέο Mafia όταν το συνέκρινα αναπόφευκτα με το παλιό. Ναι, ήταν ωραίο παιχνίδι. Ναι, είχε βάθος, καλύτερους διαλόγους και περισσότερο περιεχόμενο. Αλλά κάτι έλειπε. Κανένα remaster και κανένα remake δεν μπορεί να σου δώσει εκείνο το συναίσθημα που είχες όταν το πρωτοέπαιζες το παιχνίδι. Το remake του Mafia είναι εξαιρετικό, αλλά δεν είναι το ίδιο με το αυθεντικό. Του λείπει εκείνη η μαγεία που είχαν τα πρώτα παιχνίδια, όταν η βιομηχανία ξεκινούσε δειλά να ανακαλύπτει τις δυνατότητες της. Μπορεί τα remaster να είναι καλύτερα. Μερικές φορές, όμως, αγαπάμε τα παιχνίδια για τα ελαττώματά τους, όχι μόνο για τα προτερήματά τους.
Τα Remasters και τα Remakes (όταν έχουν λόγο ύπαρξης) είναι καλά. Αλλά πιστεύω πως δεν μπορεί να τα αγαπήσει κανείς, όπως θα αγαπούσε τα αυθεντικά παιχνίδια. Λάτρεψα το Resident Evil 2, αλλά δεν είχα παίξει το αυθεντικό. Θα με ενθουσίαζε τόσο, αν το είχα παίξει; Δεν ξέρω. Ναι, παρέχουν ευκολίες και είναι πιο σύγχρονα. Αλλά υπάρχει κάτι που ανταλλάσσουμε για τα remakes και είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αντικαταστήσουμε. Είναι αυτή η χαρά που είχαμε όταν παίζαμε το αυθεντικό. Είναι αυτή η έκπληξη όταν ένα παιχνίδι έκανε κάτι πρωτόγνωρο ή φαντασμαγορικό.
Το πρόβλημα με την νοσταλγία είναι πως δύσκολα μπορείς να την ικανοποιήσεις. Όλοι θέλουμε να νιώσουμε και πάλι παιδιά, αλλά μπορούμε μόνο να ξεγελάσουμε τον χρόνο. Τα remasters είναι καλά, όμως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αυθεντική εμπειρία ενός νέου, καλού παιχνιδιού.
Οκ, το ξέρω. Είμαι Boomer Gamer.
