Ξεκαθαρίζω από την αρχή. Τα soulslike δεν είναι για μένα. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλα για όλους. Για κάποιους δεν είναι τα PvP, τα FPS, τα JRPG, τα visual novels ή τα walking simulators. Για μένα, τα soulslike αποτελούν μια κατηγορία παιχνιδιών που αναγνωρίζω πως είναι σπουδαία, απλά δεν ταιριάζουν στις ανάγκες μου. Η φιλοσοφία του “Git Gud” και της δυσκολίας για χάρη της δυσκολίας δεν μου ακούγεται θελκτική. Ίσως δεν έχω την θέληση, ή την ικανότητα ή την υπομονή.
Ανήκω όμως στην ομάδα που τα τίμησε. Σε αυτή τη διαπίστωση έφτασα αφού είχα δοκιμάσει ένα σεβαστό ποσοστό από τα soulslike. Πρώτο δοκίμασα το Remnant: From the Ashes, το λεγόμενο soulslike με όπλα. Έπειτα είδα το Lies of P, το οποίο με έπεισε να δώσω μια ευκαιρία στα soulslike και το Jedi: Fallen Order με επιβεβαίωσε. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια με το Steel Rising, αποφάσισα να δω το real deal. Το Dark Souls 1 ήταν deal breaker και με έκανε να δω πως αυτό το είδος θα ήταν πάντα εκτός των ενδιαφερόντων μου. Ένα τελευταίο έμεινε, να δοκιμάσω. Με είκοσι ώρες μέσα στο Elden Ring είμαι έτοιμος για αυτό το άρθρο.
Αλλά ακόμη κι εγώ πιστεύω πως τα soulslike έχουν πολύ καλά στοιχεία, που αν τα υιοθετήσουν οι δυτικοί devs, θα πάμε μπροστά ως βιομηχανία. Προφανώς και δεν εννοώ την μάχη, αν και η μάχη είναι το χαρακτηριστικότερο μέρος των soulslike. Έτσι θα αφιερώσω το πρώτο μέρος του άρθρου στα πράγματα που πιστεύω πως πρέπει να τα μιμηθούμε. Το δεύτερο μέρος θα είναι τα πράγματα που θα ήθελα να αλλάξουν ή που τέλος πάντων θεωρώ πως κρατάνε πίσω το είδος, κρατώντας το “κτήμα” ενός μέρους του gaming κοινού.
Οι μικροί, πυκνοί soulslike κόσμοι
Το Α και το Ω του άρθρου. Τα soulslike έχουν μικρούς κόσμους, που όμως ό,τι τους λείπει σε έκταση το έχουν σε βάθος. Οι κόσμοι είναι γεμάτοι με πράγματα να ανακαλύψεις, μυστικά, και πράγματα που μπορούν σε βοηθήσουν στο ταξίδι σου. Ακόμη και το Elden Ring που είναι χαοτικά μεγάλο, μοιάζει μικρό λόγω της πυκνότητας του. Αν είχα ένα RPG με χάρτη ίσα με το Limgrave, θα ήμουν ευχαριστημένος. Υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνεις και να βρεις εκεί, που το κάνουν ένα ολόκληρο κόσμο από μόνο του. Αυτοί οι μικροί αλλά δεμένοι κόσμοι – το αντίθετο από ό,τι η Ubi ή η CDPR – δημιουργούν μια αίσθηση οικειότητας. Από ένα σημείο και μετά, εσωτερικεύεις τον χάρτη και ξέρεις που να πας, χωρίς να πατας συνέχεια το fast travel.
Εξερεύνηση και Ανακάλυψη
Εκτός από την μάχη – που θα σχολιάσω αργότερα – το άλλο πράγμα που κάνουν σωστά τα soulslike είναι η εξερεύνηση. Αυτό ισχύει σε δύο επίπεδα. Αφενός στο να σου δίνει την αίσθηση της εξερεύνησης. Τα soulslike δεν σε κρατάνε από το χέρι. Σε αφήνουν μόνο σου να περιπλανηθείς και να ανακαλύψεις τον χάρτη, με τον δικό σου ρυθμό. Σε κάνουν να θες να πας, να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό μονοπάτι, να κάνεις μια παράκαμψη επειδή είδες κάτι στο βάθος ή πέρασες από έναν διάδρομο που δεν ξέρεις πού πάει. Από την άλλη, η εξερεύνηση προσφέρει σημαντικό κέρδος, και σε βοηθάει με τις ανταμοιβές που σου δίνει. Ξέρεις πως όταν βρεις κάτι, αυτό έχει κάτι να σου προσφέρει. Και δεν είναι απλώς resources και currency.
Hidden Quests
Αυτό το έχω δει πολύ στο Elden Ring. Παντού στον κόσμο υπάρχουν NPC που είναι έτοιμοι να σου δώσουν μια άτυπη, απλή και κατανοητή αποστολή. Κανένας από αυτούς δεν έχει θαυμαστικό πάνω από το κεφάλι του κι αυτό σημαίνει πως οι αποστολές έρχονται πολύ οργανικά, κυρίως γιατί τα ανακαλύπτεις μόνος σου, δεν ακολουθάς μονίμως questmarks και milestones. Ο ρεαλισμός και το immersion πετυχαίνεται έτσι, καθώς αυτό που δίνει την αποστολή είναι το παιχνίδι και όχι το UI.
Bold Soulslike Decisions
Πάλι είναι για το Elden Ring, αλλά είναι κάτι που το συναντώ κι αλλού. Είναι ο εξαιρετικός σχεδιασμός, μαζί με τολμηρές ιδέες και αποφάσεις. Θα πω ένα παράδειγμα μόνο. Αφού είχα πεθάνει μερικές φορές στον Godrick, γύρισα πίσω στο Limgrave για να δυναμώσω. Είχα δει πως υπάρχει μια σπασμένη γέφυρα και αποφάσισα να την ακολουθήσω, πρωτού επιστρέψω στο Stormveil Castle. Ακολουθώντας το μονοπάτι, αντιλήφθηκα πως με έπαιρνε σε άγνωστο μέρος του χάρτη, μέχρι που το παιχνίδι με ενημέρωσε πως έφτασα στο Liurnia of the Lakes. Δεν το πίστευα πως το παιχνίδι είχε σχεδιάσει μονοπάτι για να ΠΑΡΑΚΑΜΨΕΙΣ ένα βασικό κομμάτι του, δίνοντάς σου την ελευθερία να το κάνεις. Μια τέτοια απόφαση θέλει θάρρος, που ομολογουμένως μόνο η FromSoft έχει.
Η Soulslike μάχη
Παρόλο που έχω θέματα με την μάχη, εντούτοις αναγνωρίζω το εξής. Η μάχη θέλει ικανότητες. Σε αντίθεση με πολλά παιχνίδια που είναι απλώς button smashing και άιντε κανά combo, τα soulslike θέλουν τον παίχτη να παίζει με ικανότητα και στρατηγική. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως μια μάχη που θέλει στρατηγική είναι αναγκαστικά σαν το Dark Souls. Όμως σημαίνει πως τα Soulslike ικανοποιούν μια ανάγκη του gaming. Να παίζεις σαν ενήλικας άνθρωπος.
Γενικά η αγάπη προς το gaming
Έχω δει καλά soulslike, κακά soulslike, μέτρια, με καλές προθέσεις και κακή εκτέλεση. Αλλά δεν έχω δει ένα soulslike που να μην σέβεται το gaming και το κοινό του. Είναι ένα είδος που μέχρι στιγμής έχει αποφύγει microtransactions, live service, lootboxes και season passes. Και αυτό λέει πολλά. Το soulslike δεν είναι ο Μεσσίας του gaming. Δεν είναι για όλους. Όμως είναι τίμια και αγαπούν αυτό που κάνουν, βάζοντας την ψυχή τους σε αυτό. Σκεφτείτε πώς γλίτωσε ένα Soulslite όπως το Jedi: Fallen Order. Είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία που τα παιχνίδια της δεν είναι απλώς “προϊόντα” και μια κατηγορία που αρνείται να συμβιβαστεί με οτιδήποτε δεν της ταιριάζει. Και μπράβο.
