Και ήρθε η ώρα για να χάσω και τους υπόλοιπους αναγνώστες μου, όσους μου έμειναν από το άρθρο για το Α.Ι. Σήμερα θα στενοχωρήσω κόσμο, γιατί θα ασχοληθούμε με τα ελαττώματα των Soulike. Όταν λέμε ελαττώματα, εννοούμε όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα soulslike, αλλά τα κρατάνε πίσω και τα εμποδίζουν στο να αγγίξουν το god-tier status που τους αξίζει. Εννοείται πως το κείμενο είναι υποκειμενικό και αν πιστεύετε πως τα soulslike είναι ο παράδεισος του gaming, ποιος είμαι εγώ για να σας αλλάξω γνώμη.
The “Git Gud” Philosophy.
Το πρώτο και σημαντικότερο κομμάτι των Soulslike είναι η Git Gud προσέγγιση. Σε σκοτώνουν τα mobs; Git Gud! Σε σκοτώνει ο Boss; Git Gud! Είσαι χαμένος και δεν ξέρεις που να πας; Git Gud! Έχασες όλα τα souls σου; Git Gud! Αντιλαμβάνομαι πως για τον μέσο dedicated gamer που έχει 8 ώρες διαθέσιμες για να νικήσει το τελικό boss του Shadow of the Erdtree, αυτό έρχεται φυσικά. Αλλά για κάποιον που έχει ήδη 8ωρη εργασία, γυναίκα και παιδί, το Git Gud δεν περπατάει. Θέλω να παίξω για να χαλαρώσω στα μετρημένα 57 και μισό λεπτά που έχω διαθέσιμα πριν ξυπνήσει το παιδί. Δεν θα με βάζεις να περνώ τα πάθη του Ταντάλου, επειδή θες Git Gud μεσιέ Μιγιαζάκι.
Δεν εννοώ να μπει το easy mode παντού. Αλλά τα παιχνίδια πρέπει να είναι προσβάσιμα και για τους αφοσιωμένους και για αυτούς που δεν έχουν ώρα. Το Elden Ring, το Jedi: Fallen Order ή γενικά τα soulslite είναι καλές μέσες λύσεις. Η προσβασιμότητα λοιπόν είναι το πρώτο ελάττωμα στα Soulslike παιχνίδια.
Η Απούσα Πλοκή.
“Μα τα soulslike έχουν φοβερή ιστορία”. Έχουν ιστορία, έχουν lore, έχουν narrative. Αλλά πλοκή δεν έχουν. Με το ζόρι έχουν ένα γενικό quest, τύπου “τράβα εκεί”. Που είναι οι διάλογοι, οι ιδέες, οι χαρακτήρες, οι συγκρούσεις, τα plot twists; Αντικειμενικά, τα Soulslike πάσχουν στο θέμα narrative, όσο μοναδικός κι αν είναι ο κόσμος τους. Δεν λέω, καλά τα Lands Between, αλλά τους λείπει η ζωή. Κάθε φορά που παίζω, κλαίω γιατί δεν έχει μέρη όπως το Novingrad ή το Rattay. Κάθε φορά που συναντώ κάποιον ξέμπαρκο NPC, πρέπει να γεμίζω τα κενά με διαλόγους που δεν υπάρχουν.
Try and Die
Ένα από τα πράγματα που αντιπαθώ στα games είναι το trial and error. Προσπάθα, κάνε λάθος, μάθε από τα λάθη σου. Ως τεχνική είναι πολύ old school. Την χρησιμοποιούσαν κατά κόρον τα παιχνίδια στο 90 και στα early 2000, επειδή κάθε επίπεδο ήταν scripted σεταρισμένο από την αρχή. Οι εχθροί ήταν πάντα στις ίδιες θέσεις, ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι, έκαναν τις ίδιες επιθέσεις. Επειδή δεν υπήρχε τεχνητή νοημοσύνη, μπορούσες να απομνημονεύσεις το επίπεδο. Αυτό σήμαινε πως η ικανότητά σου ήταν να απομνημονεύσεις το στάδιο και εκτελέσεις την “χορογραφία” στην εντέλεια.
Δεν λέω πως τα Soulslike έχουν αυτό το σχεδιασμό. Αλλά όταν βλέπεις ένα τυχαίο εχθρό, ξέρεις πως θα πεθάνεις γιατί σίγουρα έχει κινήσεις που δεν ξέρεις και θα σε στείλει αδιάβαστο. Προσπαθείς λοιπόν, πεθαίνεις γιατί δεν έχεις ιδέα, και ξαναπροσπαθείς. Ακόμη και ο τελευταίος mob στα Soulslike δεν χαρίζει κάστανο. Πόσο μάλλον όταν έχουν δεκαπέντε επιθέσεις, αντανακλαστικά πιλότου F1, και είναι προγραμματισμένα για να σε σκοτώσουν.
Τα soulslike guides
Η απόλυτη μάστιγα για τα soulslike παιχνίδια είναι η κυριαρχία των guides. Κάνετε μια αναζήτηση στο youtube και θα δείτε δεκάδες χιλιάδες βίντεο με tips και συμβουλές. Μέχρι και ο ίδιος ο Μιγιαζάκι βγήκε και είπε πως θεωρεί τα guides valid playstyle. Και είναι, δεν λέω. Αλλά όταν το παιχνίδι δεν σου δίνει καμιά πληροφορία και απλώς σε βάζει πάνω σε ένα ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές και σου δένει τα μάτια, τότε τα guides είναι απλώς μονόδρομος. Προς θεού, δεν λέω, να φτάσουμε στο άλλο άκρο των εκατό mapmarks. Αλλά στα soulslike (και ειδικά στα Fromsoft) νιώθει κανείς πως έρχεται ο Μιγιαζάκι, πετάει τον παίχτη στο παιχνίδι και του λέει “κάτσε βγάλε άκρη”.
Τα Spikes και τα Walls
Tree Sentinel, αγάπη μου! Όλα τα soulslike παιχνίδια έχουν spikes στην δυσκολία τους. Εκεί που θερίζεις κόσμο, τσουπ! Έρχεται ένα τυχαίο mob που είναι ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΣ από κανονικό boss και κοιτάς τα ραδίκια ανάποδα. ΤΙ ΦΑΣΗ; Κλασικότερο παράδειγμα ο armored knight στο Stormveil Castle, που έχει τον απέθαντο και ο μοναδικός τρόπος για να τον αντιμετωπίσεις είναι να τον προσπεράσεις. Ο Tree Sentinel είναι μια ιστορία από μόνος του, που υπάρχει μόνο για να σου τσακίσει το ηθικό. Καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν και γιατί είναι σημαντικά. Πρακτικά όμως απλώς ανατροφοδοτούν αφενός το “Git Gud”. αφετέρου δες “κανά guide να ξεστραβωθείς”
Skipping Content
Αυτό ισχύει κύριως στα FromSoft παιχνίδια γιατί μόνο η FromSoft έχει αυτή την φιλοσοφία. Για πολλούς αυτό είναι θετικό. Σου λένε πώς, αν δεν είσαι έτοιμος ή αν δυσκολεύεσαι, οκ, πάμε παρακάτω. Το καταλαβαίνω, αλλά νομίζω πως είναι δίκοπο μαχαίρι στο τέλος. Αν δυσκολεύομαι και προσπερνάω περιεχόμενο, δεν θα μπορώ να κάνω level up για να συνεχίσω να παίζω. Αν συνεχώς skipάρω bosses, ruins, ολόκληρα sections του παιχνιδιού, δεν έχει νόημα να το παίζω. Σημείωση: Αυτό το έχω πάθει και με μη-Souls like παιχνίδια, όπως π.χ το Kingdom Come Deliverance.
Επίλογος
Λίγο πολύ το πρόβλημα μου με τα souls like είναι το accessibility τους. Βάζουν τον πήχυ ψηλά για να μπεις στο νόημα και να ξεκινήσεις να τα απολαμβάνεις. Σε αντίθεση με τα άλλα streamlined ή και indie παιχνίδια, τα soulslike υπάρχουν για να σου κάνουν την ζωή μίζερη. Δεν νοιάζονται για το αν περνάς καλά. Είναι ο κλασικός τύπος “εγώ αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω”.
Και στενοχωριέμαι γιατί όλα τα soulslike που έχω παίξει είναι εξαιρετικά παιχνίδια. Έχουν ψυχή και πάθος, έχουν σωστό direction και ωραίες ιδέες. Όμως αν είναι να μου το βγάζουν από την μύτη, δεν αξίζει τον κόπο. Βήματα προς μια μέση λύση γίνονται (π.χ Elden Ring), αλλά πιστεύω πως απέχουμε πολύ ακόμη από ένα soulslike για τις μάζες. Και δεδομένου πως ο πυρήνας των Soulslike είναι να βασανίζουν τον παίχτη στα όρια του εγκεφαλικού, ώστε να κάνει πρόοδο, τα soulslike θα παραμείνουν αυτό που ήταν από την αρχή. Εξαιρετικά παιχνίδια για πολύ περιορισμένο κοινό – μερικές φορές παρά την τεράστια επιτυχία τους.
