Το μακρινό 2013 όταν έκανα ακόμη το μεταπτυχιακό μου στην Ελλάδα, είχα διαβάσει ένα άρθρο, το οποίο το θυμάμαι ακόμη και τώρα. Ήταν ένα άρθρο εναντίον των MBA και της γενικότερης “Διοίκησης Επιχειρήσεων”. Αυτό το άρθρο με βοήθησε να καταλάβω γιατί οι CEO παίρνουν αψυχολόγητες και εγκληματικές αποφάσεις που ξεσηκώνουν αντιδράσεις. Μετά την νίλα του Helldivers και τον άθλο του Xbox να χάσει κάθε αξιοπιστία, απλώς περιμένουμε την επόμενη πατάτα που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει.
Πώς διοικείται μια επιχείρηση
Ο παραδοσιακός τρόπος
Το άρθρο του 2013 περιέγραφε τον παραδοσιακό τρόπο ανέλιξης σε μια εταιρία. Πες πως είσαι ψήστης σε ένα χαμπουργκεράδικο. Η δουλειά σου είναι να βάζεις κυριολεκτικά τα μπέργκερ στα ψωμάκια. Μετά από 2-3 χρόνια, ξέρεις την δουλειά και έχεις δουλέψει και σε άλλα πόστα. Ξέρεις πως να βάζεις μπέργκερ, αλλά δούλεψες και στην κοπή σαλάτας και στο ταμείο. Ξέρεις τα κατατόπια, έτσι γίνεσαι υπεύθυνος προσωπικού. Αφού ξέρεις τις δυσκολίες της δουλειάς, ξέρεις και πως να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις. Σιγά σιγά, μαθαίνεις πως να διοικείς την ομάδα, να λύνεις τις διαφορές, και να βοηθάς στην καλύτερη λειτουργία του καταστήματος. Από υπεύθυνος προσωπικού γίνεσαι υπεύθυνος καταστήματος και τώρα κάνεις τις παραγγελίες, μιλάς με τους πελάτες, χαράζεις την πολιτική του καταστήματος. Έχεις ακόμη να μάθεις πράγματα, αλλά τα καταφέρνεις γιατί ξέρεις “τι εστίν βερίκοκον”.
Ο σύγχρονος τρόπος των CEO
Σε αντίθεση με αυτό το μοντέλο, η διοίκηση επιχειρήσεων είναι ένα πτυχίο/μεταπτυχιακό, στο οποίο μαθαίνεις κάποιες δεξιότητες και απλώς έρχεσαι ουρανοκατέβατος στην εταιρεία. Δεν ξέρεις τα άτομα, δεν ξέρεις πώς δουλεύει η εταιρία, δεν ξέρεις πώς φτιάχνονται τα μπέργκερ και επειδή έχεις ένα χαρτί και μια διπλωματική πιστεύεις πως μπορείς διοικήσεις. Αυτή η απειρία όχι προς το κομμάτι της διοίκησης, αλλά ως προς τις ιδιαιτερότητες της κάθε εταιρείας που καλείσαι να διοικήσεις και της βιομηχανίας, είναι και ο βασικότερος λόγος που οι περισσότεροι αποτυγχάνουν. Λαμβάνουν αποφάσεις που είναι καλές στην θεωρία, αλλά εντελώς ακατάλληλες για το συμφραζόμενο στο οποίο τις εφαρμόζουν.
Αυτό συμβαίνει και στο gaming κατά κόρον. Δεν είναι μόνο πως οι CEO είναι άπληστοι και θέλουν να μας ξεζουμίσουν. Είναι πως λαμβάνουν αποφάσεις που πλήττουν τα κέρδη τους και την αξιοπιστία τους.
Το φιάσκο του Helldivers
Πάρτε για παράδειγμα το φιάσκο του Helldivers και πως μια απόφαση γύρισε μπούμερανγκ σε ένα ολόκληρο στούντιο. Γιατί στα χαρτιά το να χρειάζεται λογαριασμό playstation για το παιχνίδι, ακουγόταν σαν καλή ιδέα. Θέλεις 10 λεπτά να φτιάξεις και η Sony μπορεί να κερδίσει έχοντας τα δεδομένα σου. Αλλά η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Με 170+ χώρες εκτός του PSN, με το άθλιο ιστορικό της Sony και της διαχείρισης δεδομένων, με την επιβολή μιας τέτοιας πολιτικής, όλοι οι gamers ξεσηκώθηκαν. Και ήταν φυσικό και θα έπρεπε να το είχαν προβλέψει ΑΝ ήξεραν την ψυχολογία των πελατών τους. Είναι σαν να φτιάχνεις μπέργκερ και να πουλάς μπέργκερ απο άλογο, επειδή το κρέας αλόγου είναι πιο φτηνό. Στα χαρτιά μπορεί να φέρει κέρδος, αλλά οι πελάτες σου δεν θα ξαναπατήσουν και να δω σε ποιον θα τα πουλάς.
H Κατάντια του Xbox
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Xbox με τις απολύσεις και το κλείσιμο της Arkane Austin και της Tango. Το Xbox έκανε κυριολεκτικά χαρακίρι, θυσιάζοντας όλη την καλή πίστη και στήριξη που μάζεψε όλα αυτά τα χρόνια, κλείνοντας δύο από τα πιο αγαπημένα στούντιο. Παρά τα μεγάλα λόγια, ο Phil o Spencer απέτυχε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον για δημιουργία καλών παιχνιδιών μέσα στο Xbox. Απλώς αγόραζε ετοιματζίδικα, στούντιο που ήδη έχουν πορτφόλιο και παιχνίδια για το game pass.
Αλλά βλέπουμε πόσα πράγματα δεν έγιναν στο Halo, την ναυαρχίδα του Xbox. Βλέπουμε πόσο καταδικασμένο να ψοφήσει μόνο του είναι το Hellblade 2. Γιατί; Γιατί όσο καλό PR κι αν έχει ο Spencer, δεν έχει την τεχνογνωσία που απαιτείται στο να δημιουργήσει τις συνηθήκες για να φτιαχτούν παιχνίδια εφάμιλλα των ανταγωνιστών του. Και πετυχαίνει το αντίθετο. Αν δεν γλίτωσε η Tango, ποιο στούντιο μπορεί να είναι ασφαλές στο Xbox; Η Ninja Theory;
Και το βλέπουμε και στην στροφή των live service. Στις τρανταχτές αποτυχίες των τελευταίων ετών. Στο πως studio που ξέρουν να φτιάχνουν παιχνίδια, καταλήγουν να φτιάχνουν αποτυχίες. Θέλετε παραδείγματα; Το Wolfenstein Youngblood, το Anthem, το Fallout 76, το Suicide Squad, το Redfall, το Overwatch 2, το Diablo Immortal, το Starfield, το Battlefield 2042, το Babylon’s Fall, το Halo Infinite, το PES και το GTA Definitive Edition, το Watch Dogs Legion και το Dragon’s Dogma 2.
Οι CEO δεν έχουν ιδέα από gaming
Δεν είναι πως οι Devs δεν ξέρουν να φτιάχνουν παιχνίδια. Είναι πως οι CEO δεν ξέρουν πώς φτιάχνονται τα παιχνίδια. Δεν ξέρουν τι θέλουν οι gamers, οι πελάτες τους. Ιδέα δεν έχουν για την ψυχολογία της κοινής γνώμης. Δεν ξέρουν σε τι συνιστάται ένα καλό παιχνίδι. Δεν γνωρίζουν τι είναι το ίδιο το προϊόν που πουλάνε. Απλώς έρχονται ουρανοκατέβατοι, φτιάχνουν μια στρατηγική που ακούγεται καλή στα χαρτία, και τρώνε τα μούτρα τους. Ακόμη κι αν φύγει ο Phil Spencer, ο επόμενος θα αποτύχει εξίσου, όπως απέτυχε και ο Don Mattrick τόσο στο Xbox όσο και στην Zynga. Η WB games έχασε ένα σκασμό λεφτά από το Suicide Squad, αλλά και πάλι επενδύει σε live service.
Όχι πια ποιότητα. Μόνο κέρδος
Το χειρότερο είναι πως δεν τους νοιάζει. Δεν θέλουν να φτιάξουν καλά παιχνίδια. Μόνο κερδοφόρα παιχνίδια. Τι σημασία έχει αν το Overwatch 2 το μισεί όλος ο κόσμος; Φέρνει λεφτά. Γιατί να φτιάχνουμε καλά παιχνίδια, όταν το live service μπορεί να φέρει περισσότερα; Τι σημασία έχει να σκεφτόμαστε το καλό του παίχτη, όταν το καλό του παίχτη δεν φέρνει αρκετά λεφτά. Σημασία έχει να βγάζουμε περισσότερο κέρδος κάθε νέα οικονομική χρονιά.
Θα μάθουν καμιά φορα οι CEO;
Αλλά είναι τόσο εκτός πραγματικότητας, που καταλήγουν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ποιος θα στηρίξει το xbox μετά από όλα αυτά; Ποιος θα στηρίξει όλα αυτά τα παιχνίδια, που τα μισεί όλος ο κόσμος και δεν τα παίζει κανένας; Ποιος gamer θα δώσει λεφτά σε εταιρείες που είναι εχθρικές προς τους gamer;
Οι gamers δεν είναι μόνο τα παιδάκια που παίζουν Fortnite ή οι μεσήλικες γυναίκες που τα στάζουν στο candy crush. Gamers είναι κυριολεκτικά ο μοχλός που κινεί όλη αυτή τη βιομηχανία, αυτοί που στηρίζουν τα στούντιο και τους publishers. Και όλοι αυτοί θα στραφούν εναντίον τους. Όταν θα καταλάβουν πως τα κέρδη που σχεδίαζαν δεν θα έρθουν ποτέ, θα είναι αργά. Και πολύς κόσμος, gamers και devs, θα έχουν καταστραφεί μέχρι να καταλάβουν πως η συνταγή για κέρδος είναι απλώς να φτιάξεις καλά παιχνίδια.
