Σήμερα έχουμε ένα ιδιαίτερο This Is NOT a Review. Έχοντας κάνει ένα πέρασμα από το Life is Strange (που μπορείτε να διαβάσετε εδώ), ήθελα να σχολιάσω λίγο τα παιχνίδια της Dontnod που δεν είναι σε αυτό το στυλ. Αφήνοντας λοιπόν στην απ’ έξω το Twin Mirror και το Tell Me Why (ain’t nothing but a heartbreak – οκ σταματώ), θέλω να πιάσω τα παιχνίδια της που είναι πιο action. Πιστεύω πως η Dontnod έχει ένα διττό χαρακτήρα, που το άλλο μέρος, το action, παραβλέπεται. Έτσι σήμερα έχουμε ένα “όχι review” των τριών action παιχνιδιών της. Το Remember Me, το Vampyr και το πρόσφατο Banishers.
Remember Me – Η Αρχή της Dontnod
To Remember Me (καμία σχέση με το αριστουργηματικό Remember When) είναι το πρώτο πρώτο παιχνίδι της Dontnod. Πρώτο παιχνίδι σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει λάθη, παραλείψεις, αβλεψίες, αλλά δίνει και το στίγμα του ταλέντου. Και όντως το Remember Me είναι το τίμιο εφτάρι που υπόσχεται πολλά.
Το Remember Me είναι πρακτικά ένα cyberpunk παιχνίδι, μισό “Uncharted Platformer”, μισό “Arkham Beat ’em up”. Αναλαμβάνεις τον ρόλο της Nilin, η οποία έχει αμνησία και προσπαθεί να ανακτήσει τις μνήμες της από μια βάση δεδομένων, που όμως ανήκει σε κάτι πλούσιους επιχειρηματίες. Το παιχνίδι θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα για την έννοια της μνήμης και της ταυτότητας, αλλά τα θέτει επιδερμικά, χωρίς να εμβαθύνει. Οι χαρακτήρες είναι λίγο generic και το περιβάλλον όμορφο αλλά στατικό.
Ήδη από την πρώτη της προσπάθεια, η Dontnod δείχνει τουλάχιστον τη φιλοδοξία της. Μπορεί το Remember Me να είναι ένα τυπικό παιχνίδι, με απλή μάχη και εξερεύνηση, αλλά έχει τουλάχιστον καλές ιδέες. Είναι αυτό. Κάνει τα πάντα “απλώς καλά”, αλλά δεν έχει κάτι εξαιρετικό, ώστε να σε κρατήσει.
Vampyr – Το Peak της Dontnod
Hot take, αλλά πιστεύω πως το Vampyr είναι το peak της Dontnod. Το παιχνίδι είναι ένα υβρίδιο action και RPG με έναν πολύ μικρό open world. Στο Λονδίνο του 1914 και της ισπανικής γρίπης, αναλαμβάνεις τον ρόλο του Jonathan Reid, ενός γιατρού βαμπίρ, που προσπαθεί να σώσει το Λονδίνο. Έχεις τα κλασικά melee weapon, ένα range firearm, και τις μαγικές ιδιότητες και αναβαθμίζεις τις ικανότητές σου μέσω crafting και experience.
To “ιδιαίτερο” στοιχείο του Vampyr είναι ο τρόπος που χειρίζεται το xp, τον διάλογο και τις επιλογές. Οι αναβαθμίσεις έρχονται με το xp. To xp όμως μπορείς να το πάρεις κανονικά από μάχη ή με το να τρέφεσαι με τους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Κάθε χαρακτήρας έχει ένα backstory και όσο το ανακαλύπτεις τόσο περισσότερο xp παίρνεις όταν τραφείς. Έτσι πρακτικά η επιλογή έχει μεγάλη βαρύτητα. Τι κάνεις; Τρως τους πάντες και βυθίζεις το Λονδίνο στο χάος αλλά δυναμώνεις φουλ; Ή το παίζεις Μητέρα Τερέζα και είσαι σημαντικά underpowered;
Μπορεί να λένε πως η μάχη είναι λίγο κακή ή πως το παιχνίδι έχει θέμα με τους μηχανισμούς του. Διαφωνώ. Το Vampyr μπορεί να μην είναι η επιτομή της ακρίβειας στην μάχη, αλλά αυτό που θέλει να κάνει, το κάνει αριστοτεχνικά. Σου δίνει πραγματικές επιλογές με επιπτώσεις, μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον, και μια ατμόσφαιρα απαράμιλλη.
Banishers: Ghost of New Eden – Η Κοιλιά της Dontnod
To Banishers το έπαιξα και θα πω το εξής. Μου θύμισε πολύ περισσότερο Greedfall παρά Vampyr. Μπορεί να είχε πολλά κοινά με το Vampyr, όπως την υπέροχη ατμόσφαιρα και τα φοβερά γραφικά, αλλά από μια άλλη άποψη έκανε πολλά βήματα πίσω.
Αρχικά, ο χάρτης ήταν εξωφρενικά τεράστιος. Ο μικρός και σφιχτοδεμένος κόσμος του Λονδίνου παίρνει τη θέση σε ένα αχανές δάσος που δημιουργεί την ανάγκη για fast travel. Οι ιστορίες είναι καλογραμμένες, αλλά είναι τόσες πολλές που κουράζουν. Οι επιλογές σπάνια έχουν επιπτώσεις. Το σύστημα “banish-ascend-blame” δεν έχει κανένα αντίκρυσμα καθώς η επιλογή έχει αντίκτυπο μόνο στο τέλος, αλλά όχι στο gameplay.
Προς θεού, δεν λέω πως το παιχνίδι είναι κακό. Το αντίθετο, το παιχνίδι είναι εξαιρετικό. Αλλά στην προσπάθειά του να δώσει κάτι μεγαλύτερο από πριν, καταλήγει να ξεχειλώνει στα σημεία. Ένας πιο μικρός κόσμος, με λιγότερα πράγματα, αλλά με περισσότερο βάθος, θα εξυπηρετούσε καλύτερα το Banishers.
Επίλογος
Άρα πού καταλήγουμε; Στο γεγονός πως η Dontnod είναι μια ήσυχη αλλά υπολογίσιμη δύναμη. Δεν πιάνει πάντα 10/10, ούτε θα γίνει cult follow σαν την FromSoft. Αλλά ξέρει να φτιάχνει καλά παιχνίδια και ξέρει να δοκιμάσει καινούργιες ιδέες. Το Remember Me με το Life is Strange και το Vampyr έχουν ελάχιστη σχέση μεταξύ τους. Και όμως βλέπεις το ίδιο μεράκι και στα δύο.
Αν υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα είναι πως δεν χρειάζεται ένα παιχνίδι να είναι “μεγαλύτερο” για να είναι “καλύτερο”. Την Dontnod την αγαπάμε όπως είναι. Δεν χρειάζεται να φτιάχνει ΑΑΑ υπερπαραγωγές. Το Banishers ήταν ένα καλό παιχνίδι, που θα ήταν εξίσου καλό, αν είχε τον μισό χάρτη και τις μισές αποστολές. Γιατί αυτό που θέλει ο gamer να δει, είναι η αγάπη και το μεράκι και το ταλέντο σε αυτό που κάνεις. Και δεν τα λέω μόνο για την Dontnod – η Asobo είναι ένα εξίσου χτυπητό παράδειγμα. Δεν χρειάζονται όλα τα παιχνίδια να είναι ΑΑΑ. Κάλιο ένα καλό ΑΑ με μεράκι, παρά ένα ξεχειλωμένο ΑΑΑ με 1000 ανούσια map markers.
Πάλι καλά που υπάρχουν ακόμη τέτοια studio σαν την Dontnod, να τολμάνε και κάτι διαφορετικό και να δοκιμάζονται σε πολλά είδη παιχνιδιών. Για αυτό και περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο παιχνίδι τους, που σίγουρα θα είναι προσεγμένο και δουλεμένο.
