Με το Shadows να είναι προ των πυλών αποφάσισα να ξεπουληθώ και να κάνω ένα mini ranking για τα παιχνίδια Assassin’s Creed. Επειδή είναι 13 παιχνίδια – ζωή να έχουμε – δεν θα πω τίποτα περισσότερο από την βαθμολογία και το σκεπτικό. Για το τυπικό, η κλίμακα στη βαθμολόγηση θα πάει από το χαμηλότερο Ε μέχρι το υψηλότερο S. Ξεκινάμε
Assassin’s Creed 1 – A
Παρότι κακογερασμένο και επαναλαμβανόμενο, το Assassin’s Creed μας έδωσε ένα από τα μεγαλύτερα franchises όλων των εποχών. Τα έχω γράψει κι εδώ. Καθαρά και μόνο από την ιστορική του σημασία παίρνει A και απορώ γιατί Ubisoft δεν το κάνει ένα σοβαρό remaster να χεστεί στο τάληρο. Το παιχνίδι ήταν φουλ πρωτότυπο, με μοναδικές ιδέες και φοβερά concepts που ακόμη και σήμερα μένουν αξεπέραστα.
Assassin’s Creed 2 – S
Το απόλυτο peak της σειράς και ίσως του gaming. Τα είχε όλα. Φλωρεντία και Βενετία στην Αναγέννηση, καλύτερα συστήματα, καταστήματα, καλύτερο παρκούρ, καλύτερη μάχη, εικονικά σκηνικά, και τον Ντα Βίντσι σε φιλική συμμετοχή. Μας έδωσε τον καλύτερο πρωταγωνιστή της σειράς, υπέρτατες ιταλικές ατάκες, και δύο plot twists back to back. Ήρθε, μας πήρε τα σώβρακα, και μας τα επέστρεψε για να μας τα ξαναπάρει.
Brotherhood – S
Δίπλα αλλά λίγο πιο κάτω, το Brotherhood ήταν το έξτρα περιεχόμενο που θέλαμε από αυτό το ΕΠΟΣ που λέγεται Assassin’s Creed 2. Είχε νέα modes, το απίστευτο Brotherhood overkill, recruitment, νέα πόλη και νέα ιστορία. Το μόνο που με χάλασε ήταν το Multiplayer, γιατί παιχνίδια σαν το Assassin’s Creed δεν χρειάζονται Multiplayer. Στέκονται και μόνα τους.
Revelations – B
Το παιχνίδι που κούρασε και μας έκανε να θέλουμε το επόμενο κεφάλαιο. Ναι, έχουμε ωραίες σκηνές, ωραία Altair νοσταλγία. Η Κωνσταντινούπολη ήταν ευχάριστη αλλαγή, ειδικά για εμας του ελληνικού χώρου, και το hookblade ήταν καλή σαν ιδέα. Αλλά τα tower defences, η ιστορία και γενικότερα το όλο κλίμα, ήταν πολύ πιο κάτω από το επιθυμητό. Όπως και o Ezio, το franchise άρχισε να γερνάει, και οι μικροαλλαγές δεν μπορούσαν να το σώσουν πλέον
Assassin’s Creed 3 – D
Και με επιείκεια. Το παιχνίδι που έπρεπε να τα κάνει όλα σωστά και τα έκανε όλα λάθος. Χωρίς καλό παρκούρ, χωρίς καλή μάχη, με αλλαγμένα controls, αδιάφορη ιστορία και ακόμη πιο αδιάφορο πρωταγωνιστή, ΑΘΛΙΟ pacing και καλές ναυμαχίες που κανείς δεν ζήτησε. Το τέλος της τριλογίας ήταν τόσο απογοητευτικό που κοντράρεται το Mass Effect 3. O λόγος που παίρνει C και όχι χαμηλότερο είναι γιατί τα φυλάω για πραγματικά αίσχη.
Edit: Άκυρο, θα φάει D τελικά, no pun intended.
Black Flag – A
Η τελευταία επιφοίτηση πριν την απόλυτη πτώση. Το Black Flag ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι που δεν ήταν Assassin’s Creed. Αυτός είναι ο λόγος που δεν είναι στο S. Έχει πειρατές, ωραίους προορισμούς, ΤΟ ΠΑΡΚΟΥΡ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ο πρωταγωνιστής μας έχει προσωπικότητα και γενικότερα το προσπαθεί λιγάκι. Ναι, η απουσία του Desilets είναι εμφανής, αλλά το Blag Flag μας ξεγέλασε πως το Assassin’s Creed παίζει και να επιβιώσει χωρίς αυτόν. MY SWEET SUMMER CHILD.
Rogue – C+
Το φτωχό ξαδερφάκι από την κωλοπεινίτσα, είναι το πιο τίμιο παιχνίδι από όλα. Με ελάχιστη προβολή, ήταν σχεδόν το Assassin’s Creed που βγήκε σχεδόν θνησιγενές. Αλλα επιβίωσε. Με όπλο την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ που είχαν για χρόνια, πλέον παίζεις ως ένας παλιός Assassin που πλέον έχει γίνει Templar. To gameplay είναι τάλε κουάλε Black Flag, αλλά αυτά τα twists το κρατάνε ναι μεν χαμηλά, αλλά στο παιχνίδι. Σαν τον Ο.Φ.Η ένα πράγμα, όχι τόσο καλό για πρωτάθλημα, όχι τόσο κακό για διαβάθμιση. Επίσης, η καταστροφή της Λισsαβόνας είναι το καλύτερο στάδιο Assassin’s Creed και παίρνει συν για αυτό.
Unity – B+
Το παιχνίδι που θα τα άλλαζε όλα. Ο Anakin Skywalker της σειράς. Το παιχνίδι που θα μας ανατίναζε τα μυαλά και θα έκανε το Assassin’s Creed τον βασιλιά. Αυτό που δεν μας είπαν ήταν πως εννοούσαν τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ που έχασε το κεφάλι του. Τέλος πάντων. Το παιχνίδι ήταν εξαιρετικά φιλόδοξο και έφερε πολλά νέα συστήματα – καλά και κακά. Πρώιμα RPG συστήματα, customizable gear, αποστολές μυστηρίου, και φυσικά ένα Παρίσι γεμάτο ζωή. Βέβαια το Co-op ήταν εντελώς αχρείαστο και πέθανε όπως ήρθε. Εντελώς unplayable στην αρχή, πλέον είναι ένα τίμιο παιχνίδι, το οποίο θα είχε πολύ καλύτερη τύχη. Εξού και η σχετικά ψηλή βαθμολογία.
Syndicate – B
Ubi και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Δεν βγάζει νόημα, απλώς ήθελα να το πω. Το Syndicate ήταν πρακτικά το Unity, όπως έπρεπε να ήταν. Αλλά το Unity και η απαίσια κατάστασή του έκαψε το Syndicate και δεν του έδωσε την ευκαιρία να λάμψει. Παρόλο που είχε πολλά καλά, το Syndicate θεωρείται χειρότερο από το Unity. Στα καλύτερά του κάνει ο,τι κάνει το Unity, με ζωντανό κόσμο, γρήγορο παρκούρ, και αναβαθμισμένη μάχη. Αλλά η ιστορία είναι εξίσου μέτρια με το Unity, οι δύο πρωταγωνιστές είναι συμπαθητικοί μόνο και γενικά μοιάζει περισσότερο με κόπια “Unity στο Λονδίνο”.
Assassin’s Creed Origins – B-
Η τριλογία των RPG ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Εντελώς καινούργια κατεύθυνση, με αρχαίο αιγυπτιακό background, με νέους μηχανισμούς, χωρίς παρκούρ και με έμφαση στη μάχη, το Origins με είχε κερδίσει αρχικά. Η ιστορία ήταν πολύ καλύτερη με τον Bayek και την Aya να είναι οι καλύτεροι πρωταγωνιστές εδώ και πολλά χρόνια. Η αίσθηση της αρχαίας Αιγύπτου ήταν μοναδική και το παιχνίδι μας έκανε να πιστέψουμε πως το Assassin’s Creed είχε βρει την πρωτοτυπία και την φρεσκάδα που χρειαζόταν. Ναι, κι ας ήταν κόπια του Witcher 3. Μας ξεγέλασε. Αλλά για λίγο
Assassin’s Creed Odyssey – C
Η μεγαλύτερη κομπίνα της Ubisoft ήταν πως μας έπεισε πως το Odyssey ήταν καλό παιχνίδι. Και από μια άποψη ήταν. Σε πολλά ήταν ένα βήμα μπροστά από το Origins. Καλύτερη μάχη, καλύτερα abilities, μεγαλύτερος κόσμος, περισσότερες μάχες. Αλλά ήταν το πιο τρανταχτό παράδειγμα του “ποσότητα πάνω από την ποιότητα”. Ο ορισμός του “βάλε κυρ Στέφανε θα το κάψουμε”. Και το παιχνίδι κάηκε. Το παιχνίδι έχει ένα τόνο πράγματα να κάνεις, αλλά στο τέλος είναι οι ίδιες μάχες, τα ίδια κάστρα και φρούρια, τα ίδια side quests. Ένα παιχνίδι που έπρεπε να είναι 30-40 ώρες και έβγαινε πάνω από 100 και στο τέλος δεν σε ένοιαζε για τίποτα.
Assassin’s Creed Valhalla – E
Το χειρότερο Assassin’s που πέρασε ποτέ στην ιστορία των Assassin’s. Ένα παιχνίδι χωρίς ψυχή, χωρίς λόγο ύπαρξης, χωρίς τίποτα. Πλέον δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να γράψουμε ιστορία, είναι απλώς “ελευθέρωσε Χ περιοχές από την Αγγλία”. Οι Vikings έχουν καθαρά ως στόχο το fan service. Η μάχη είναι εντυπωσιακή αλλά ρυθμισμένη απαίσια με τα scans και τα hit detection να είναι ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Ένας χάρτης τεράστιος χωρίς λόγο, ένα κάρο αδιάφορα side missions και activities που είναι απλώς για γέμισμα. Αν τα άλλα παιχνίδια είχαν ένα redeeming quality, αυτό δεν έχει κανένα.
Assassin’s Creed Mirage – C
Το Assassin’s Creed που μπήκε στο Hate the Game. Παρόλο που είναι ανώτερο από πολλά, το Mirage είχε την ατυχία να είναι η σωστή ιδέα με την χειρότερη εκτέλεση. Ένα παιχνίδι που ήθελε να είναι Back to Roots, αλλά το έκανε με τα εργαλεία του Valhalla και δεν του βγήκε καθόλου. Χάλια σχεδιασμός, καθόλου ιστορία, ένα παρκούρ που είναι καλό όταν δουλεύει αλλά εκνευριστικό όταν δεν δουλεύει. Ο Basim από τους καλούς χαρακτήρες, αλλά χάνεται σε μια ιστορία που ήταν προορισμένη για DLC και όχι για φουλ ολοκληρωμένο παιχνίδι
Επίλογος
Και το ερώτημα είναι που θα κάτσει το Shadows. Οι προβλέψεις δίνουν και παίρνουν και από τα πρώτα previews πιστεύουμε πως θα είναι καλό. Από την άλλη η Ubisoft πάντα βρίσκει τρόπο να καταστρέφει τις καλύτερες ιδέες που έχει. Για να μην μιλήσω για το πόσο hate έχει μαζέψει το Shadows και δεν έχει βγει ακόμη. Ο χρόνος θα δείξει, αν η Ubi μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι και να μας κάνει την ανατροπή, έστω και στο 90+.
